Κατά μόνας (Hablar solos) - Andrés Neuman

Είχα διαβάσει πέρσι, τέτοια εποχή, για πρώτη φορά το βιβλίο (‘ο ταξιδιώτης του αιώνα’) του αργεντινού συγγραφέα Andres Neuman και είχα εντυπωσιαστεί απ' την συγγραφική του δεινότητα πάνω σε μια ιστορία που έμοιαζε με κλασικό μυθιστόρημα γραμμένο στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Το 'Κατά μόνας' (θα κυκλοφορήσει σύντομα και στα ελληνικά σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδόσεις Opera) είναι εντελώς διαφορετικό, σύγχρονο χρονικά, με πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις από τους τρεις πρωταγωνιστές του. Την Έλενα, την γυναίκα του μελλοθάνατου Μάριο, του Lito, του δεκάχρονου γιού τους και του ίδιου του Mario. Στο βιβλίο εναλλάσονται τα πρόσωπα, η Έλενα εμφανίζεται σε πιο μακροσκελή κομμάτια στα οποία αναλύει το θέμα της επικείμενης απώλειας μέσα απ' τη δική της ψυχολογία αλλά και στον τρόπο που τελικά το αντιμετωπίζει, αναφερόμενη πολλές φορές σε αποσπάσματα που έχουν γράψει γνωστοί συγγραφείς, ο Lito χρησιμοποιεί εκφράσεις και τρόπο γραφής της ηλικίας του για να μας περιγράψει το τελευταίο (χωρίς να γνωρίζει για τη σοβαρότητα της αρρώστιας) ταξίδι με τον πατέρα του και ο Mario που απευθύνεται στον γιο του γράφοντας (ηχογραφόντας ουσιαστικά) μέσα απ' την κλινική.

Μου άρεσαν οι εναλλαγές - ευτυχώς που υπήρχαν γιατί το κυρίως θέμα από μόνο του είναι αρκετά βαρύ - ο συσχετισμός με τα κείμενα άλλων συγγραφέων, η ανάλυση της ιστορίας ειδικά απ' τη μεριά της Ελένα, η πρωτότυπη γλώσσα του Lito. Με στεναχώρησε κάπου μια και οι ηλικίες είναι πολύ κοντινές μ' αυτές των δικών μου παιδιών και ο καθένας μ' αυτά που βλέπει κι ακούει μπορεί εύκολα να φανταστεί τον εαυτό του σε τέτοιες καταστάσεις. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι απ' τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος.