Νοσταλγία - Mircea Cartarescu
Διαβάζω στην αρχή του καλοκαιριού την πρώτη ιστορία, τον Ρουλετίστα, στο βιβλίο του Καρταρέσκου. Μου αρέσει πολύ, με προϊδεάζει για τη συνέχεια. Διακρίνω την ικανότητα του συγγραφέα να παντρεύει την ανεξάντλητη φαντασία του με τον ρεαλισμό. Περνάω στη δεύτερη, τον Λοξοπάλαβο και σκαλώνω. Απ' όσο θυμάμαι, με κουράζει ο κάπως αργός ρυθμός και οι περιγραφές. Αφήνω το βιβλίο για αργότερα. Τις περισσότερες φορές δεν ξαναπιάνω βιβλία που σταματάω αλλά στο συγκεκριμένο είχε παίξει τον ρόλο του ο Ρουλετίστας. Είχαμε λοιπόν εκκρεμότητες με τον Ρουμάνο και έτσι επανήλθα δριμύτερος. Το βιβλίο σε πολλά σημεία του με μάγεψε, σε άλλα έλεγα αμάν να τελειώσουν οι περιγραφές (βλ. Μουσείο Φυσικής Ιστορίας), θαυμάζοντας όμως παράλληλα την δεινότητα του συγγραφέα. Κάτι σαν μίσος - αγάπη θα πείτε; (αν πείτε) Όχι. Επεισοδιακό. Έτσι θα το χαρακτήριζα. Η ανάγνωσή του είναι μια - ευτυχώς - πολυσέλιδη εμπειρία. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Ώρες ώρες μου φαινόταν παραληρηματικό άλλες τόσο μα τόσο υπέροχα φ
