Τελετουργίες - Δημήτρης Αγγελής, Ελευθερία Απατζίδου

Εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό κι ως τέτοιο από μόνο του θα είχε ενδιαφέρον. Γιατί οι ‘Τελετουργίες’ της Ελευθερίας Απατζίδου και του Δημήτρη Αγγελή  είναι μικρό-ιστορίες, μικρό-διηγήματα αν θέλετε, σε μια φροντισμένη έκδοση που μου κίνησε αμέσως την περιέργεια μια και τέτοιου είδους συλλογή και γραμμένη από δυο συγγραφείς δεν είχε τύχει να διαβάσω. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Δηλαδή όχι μόνο έτυχε αλλά και πέτυχε!

Αρκετές φορές σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βρίσκομαι μέσα σ ένα ποίημα. Άλλες φορές είχα έντονη την εντύπωση ότι ξεκινούσε ένα μυθιστόρημα, άλλοτε περασμένου αιώνα, άλλοτε μαγικού ρεαλισμού. Αλλού βρήκα ψήγματα από Κάφκα.

Είναι γεμάτες με εικόνες οι περισσότερες μικρό-ιστορίες, συχνά πυκνά αισθανόμουν ότι υπήρχε μια ονειρική ατμόσφαιρα όμοια μ' εκείνες που συναντάς σε παραμύθια ή επικές ταινίες όπως ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών. Σε γενικές γραμμές όμως, βρέθηκα μπροστά σε μια καλογραμμένη συλλογή, με προσεκτικά διαλεγμένες λέξεις, προτάσεις και εικόνες που άμεσα βάζει τον αναγνώστη να παρακολουθεί από την καλύτερη θέση την εξέλιξη τους. Αν ήθελα κάτι παραπάνω, θα ήταν η έκταση σε κάποιες από αυτές κι αυτό γιατί σου 'ανοίγουν την όρεξη' κι έπειτα σ αφήνουν μετέωρο, να τις επινοείς, μέχρι να αποφασίσεις να προχωρήσεις στην επόμενη.

Αγαπημένες δικές μου: ‘Η σπείρα των γραμμάτων’, 'Οι ώρες της νύχτας' και 'Τα πέτρινα πλάσματα'.

Κι όλο αυτό, να έχει γραφτεί από δύο ανθρώπους, σε απόλυτη συγγραφική αρμονία, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις υφολογικές διαφορές. Ασφαλώς και μου άρεσε!

ΥΓ: Διαβάζεται και δεύτερη φορά γιατί είναι κούτσικο και σ’ αφήνει να εστιάσεις σ’ αυτά που ξεχώρισες χωρίς να σε καταπιέζει.