Οι Δουβλινέζοι - James Joyce

 

Αυτός είναι ο Joyce που μπορείτε να διαβάσετε. Μαζί με εσάς κι εγώ. Έχω ξεκινήσει τρεις φορές τον Οδυσσέα αλλά δεν έχω καταφέρει και πολλά. Αυτός ο Joyce, αυτή η συλλογή δεκαπέντε διηγημάτων, τα περισσότερα μικρής έκτασης, γύρω στις δέκα σελίδες, ένα των εικοσιέξι αν θυμάμαι καλά και το τελευταίο, 'Οι νεκροί' που είναι πενήντα. Τυχαίνει και το τελευταίο να είναι και αυτό που μου άρεσε περισσότερο.

Όλα όμως θυμίζουν σε ύφος έναν συγγραφέα στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα και σε όλα υπάρχει ως καμβάς το Δουβλίνο και η κοινωνία εκείνης της εποχής - το φανταστήκαμε απ' τον τίτλο θα πείτε κι όχι άδικα. Το ότι ο Joyce δεν πειραματίζεται σ' αυτά τα κείμενα μου άφησε μια γεύση προσμονής που δεν ικανοποιήθηκε - είδατε τι συμβαίνει όταν σ' ακολουθούν τα στερεότυπα; κι αν θέλω πειραματισμούς ας διαβάσω την Αγρύπνια των Φίννεγκαν. Απ' την άλλη τα διηγήματα σου δίνουν μια εικόνα τόσο ζωντανή, με χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σε καθημερινές ιστορίες, λεπτομέρειες απ' τις συνήθειες, τις εμμονές των Ιρλανδών, την ιστορία τους, στοιχεία από μόνα τους που διανθίζουν κείμενα που όπως είχε πει ο συγγραφέας ξεκινούν από την παιδική ηλικία, την εφηβεία, καταλήγοντας στην ωρίμανση.

Αν και όπως διάβασα, ο ίδιος ο Joyce είχε κατά νου την ρωμαϊκή χρονική οριοθέτηση η οποία θεωρούσε την παιδική ηλικία μέχρι τα 17, την εφηβεία μέχρι τα 30, την ωρίμανση μέχρι τα 45 και τους ηλικιωμένους από τα 45 και μετά - δε λέμε 'μέχρι' εδώ. Μάθατε λοιπόν και κάτι. Διαβάστε και τα διηγήματα. Θα χετε να λέτε ότι έχετε διαβάσει και Τζόυς. Καλό θα ναι βέβαια αμέσως μετά να αλλάξετε κουβέντα ...