Νοσταλγία - Mircea Cartarescu

 

Διαβάζω στην αρχή του καλοκαιριού την πρώτη ιστορία, τον Ρουλετίστα, στο βιβλίο του Καρταρέσκου. Μου αρέσει πολύ, με προϊδεάζει για τη συνέχεια. Διακρίνω την ικανότητα του συγγραφέα να παντρεύει την ανεξάντλητη φαντασία του με τον ρεαλισμό. Περνάω στη δεύτερη, τον Λοξοπάλαβο και σκαλώνω. Απ' όσο θυμάμαι, με κουράζει ο κάπως αργός ρυθμός και οι περιγραφές. Αφήνω το βιβλίο για αργότερα. Τις περισσότερες φορές δεν ξαναπιάνω βιβλία που σταματάω αλλά στο συγκεκριμένο είχε παίξει τον ρόλο του ο Ρουλετίστας.

Είχαμε λοιπόν εκκρεμότητες με τον Ρουμάνο και έτσι επανήλθα δριμύτερος. Το βιβλίο σε πολλά σημεία του με μάγεψε, σε άλλα έλεγα αμάν να τελειώσουν οι περιγραφές (βλ. Μουσείο Φυσικής Ιστορίας), θαυμάζοντας όμως παράλληλα την δεινότητα του συγγραφέα. Κάτι σαν μίσος - αγάπη θα πείτε; (αν πείτε) Όχι. Επεισοδιακό. Έτσι θα το χαρακτήριζα. Η ανάγνωσή του είναι μια - ευτυχώς - πολυσέλιδη εμπειρία. Δεν μπορούσα να το αφήσω. Ώρες ώρες μου φαινόταν παραληρηματικό άλλες τόσο μα τόσο υπέροχα φευγάτο.

Στην τρίτη ιστορία, τους 'Δίδυμους', συνάντησα τον Προυστ. Ήταν πολύ έντονο. Υπήρχαν μέρη του κειμένου που μου τον θύμισε θυμίζοντας μου επίσης την περίοδο εκείνη που τον είχα πρωτοδιαβάσει στο 'Από τη μεριά του Σουάν'. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να αναρωτηθώ μήπως η εγγύτητα ξεπερνούσε και τα όρια της μίμησης. Αλλά τι σας λέω. Δικό μου κόλλημα αυτό.

Απίστευτη τέταρτη ιστορία, το ΡΕΜ, με παιδιά, με παιχνίδι και κλείσιμο με την μικρότερη όλων, τον Αρχιτέκτονα με ολίγη από Μπόρχες - λένε, και μάλλον έτσι είναι, αλλά το σκέφτηκα εκ των υστέρων. Όταν μου το είπαν. Έχω και καιρό να διαβάσω Μπόρχες. Μα, με μάγεψε σας λέω.

Εν τέλει: Επεισοδιακή ανάρτηση, επεισοδιακό βιβλίο. Πάρτε το!