Μπάρτλμπυ, ο γραφέας Μια ιστορία της Ουώλλ Στρητ - Herman Melville

 

Έπρεπε η χρονιά να τελειώσει με τον Μπάρτλμπυ; η κάθε χρονιά ας τελειώνει λογοτεχνικά όπως θέλει. Ένα καλό ανάγνωσμα ακόμα κι αν είναι ζοφερό όπως αυτή η νουβέλα του Μέλβιλ, η οποία βέβαια δεν είναι αυτό ακριβώς, ζοφερή δηλαδή, ένα καλό βιβλίο λοιπόν, είναι απόλαυση, έτσι ή αλλιώς, για εμάς που τόσο τα αγαπάμε.

Βέβαια, εγώ αγαπώ ιδιαιτέρως τον Μέλβιλ, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ θα πω ότι το 'Μόμπι Ντικ' είναι πάντα μέσα στα τρία πρώτα μυθιστορήματα που μου ’ρχονται στο νου, μη ρωτήσετε τ' άλλα δυο, οπότε ήμουν προετοιμασμένος για κάτι καλό. Τι κάνει όμως τον Μπάρτλμπυ τον γραφέα, σε μετάφραση Αθηνάς Δημητριάδου, ξεχωριστό;

Η κλειστοφοβική του προσωπικότητα; (τι έγραψα πάλι), η άρνησή του για οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη μοναχική ζωή που έχει επιλέξει, το αίνιγμα πίσω από αυτή του την συμπεριφορά; Όλα αυτά μάλλον, η γοητεία ενός ήρωα που φαντάζει απόκοσμος αλλά τόσο γήινος, πέρα απ' τον κόσμο αλλά εμποτισμένος από τα προβλήματά του.

Ο Μπάρτλμπυ προσλαμβάνεται σ' ένα γραφείο προκειμένου να εργαστεί ως γραφέας, αντιγραφέας ουσιαστικά νομικών εγγράφων, σ' ένα γραφείο όπου δουλεύουν άλλοι δυο ιδιόρρυθμοι, όχι όσο εκείνος βέβαια, γραφείς και το αφεντικό τους, ο κύριος αφηγητής της ιστορίας. Σχεδόν το μισό βιβλίο είναι σημειώσεις, και επίμετρα, αναλύσεις. Αξίζει να διαβαστούν. Όχι να επηρέασουν την πρώτη εντύπωση του αναγνώστη, μα για να συμπορευτούν μ' αυτή.

Ό,τι μαθαίνει κανείς για τον Μέλβιλ καλό είναι θα πω και θα ευχηθώ η χρόνια που σε λίγο θα μπει να είναι καλύτερη απ' το 25.

Ξεκουμπίδια.

ΥΓ: Ψηφίζω δαγκωτό αυτό το εξώφυλλο σε σχέση με τη νέα έκδοση, τη φετινή από άλλο εκδοτικό, είναι έτσι κι αλλιώς από μόνο του, πολύ όμορφο.