Jazz - Toni Morrison

 

O Τζο Τρέις είναι ένας πωλητής καλλυντικών, ο οποίος πυροβολεί και σκοτώνει την Ντόρκας, την νεαρή ερωμένη του. Στην κηδεία της Ντόρκας εμφανίζεται η Βάιολετ, η γυναίκα του Τζο, μ’ ένα μαχαίρι θέλοντας να χαρακώσει το πρόσωπο της νεκρής. Αυτά το 1926. Η ιστορία ξεκινάει ακριβώς έτσι κι έπειτα η Morrison παλινδρομεί μεταξύ προσώπων και χρονικών περιόδων έχοντας σαν βασικούς ήρωες αυτούς τους τρεις. Τον Τζο, την Βάιολετ και την Ντόρκας. Η Morrison προσθέτει έναν ακόμα αφηγητή ο οποίος δεν μαθαίνουμε ποιος είναι. Θα μπορούσε να είναι κι η ίδια. 

Το χρονικό πηγαινέλα σκοπό έχει, ή τουλάχιστον μου φάνηκε εμένα ότι έχει, να προσδώσει στοιχεία από την τζαζ, όπως τον εν πολλοίς αυτοσχεδιαστικό της χαρακτήρα και τη συμμετοχή όλων των μουσικών σ’ αυτούς (τους αυτοσχεδιασμούς). Πάντως, αν ο τίτλος ήταν διαφορετικός δεν θα έκανα έναν τέτοιο συσχετισμό. 

Το 'Jazz' σε μετάφραση της Κατερίνας Σχινά, σίγουρα έχει ένα ενδιαφέρον, υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη ζωή των έγχρωμων εκείνη την εποχή τα οποία δεν γνώριζα, αλλά η γραφή της Morrison δεν με κέρδισε, θα έλεγα ότι σε αρκετά σημεία σκεφτόμουν ότι ήθελα να προχωρήσει, να πάει παρακάτω γιατί μακρηγορούσε και ο τρόπος που το έκανε, γιατί μπορείς να μακρηγορείς και να κάνεις τον αναγνώστη να το αποζητά κιόλας, με δυσανασχετούσε. 

Είναι απ’ τις λίγες φορές που ο πρόλογος και το επίμετρο μου φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα απ’ το όλον. Κι εξηγούμαι: σ’ αυτά διαβάζουμε με ποιο σκεπτικό το έγραψε και τι την ενέπνευσε. Το αποτέλεσμα όμως τελικά, δε με ικανοποίησε.