Αιματοβαμμένος Μεσημβρινός - Cormac McCarthy

 

Έχει χυθεί πολύ μελάνι γι αυτό το βιβλίο, έχουν 'πληκτρολογηθεί' πολλά, επίσης πολλοί μου το έχουν κατά καιρούς προτείνει και φέτος τον Μάρτη όταν κυκλοφόρησε σε νέα μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή έσπευσα να το αποκτήσω. Γεύση από McCarthy είχα πάρει πέρσι με τα 'Επιβάτης' και 'Stella Maris', αμφότερα με είχαν ενθουσιάσει. Αλλουνού παππά ευαγγέλιο μου έλεγαν είναι ο Μεσημβρινός και αλλού, όχι αλλουνού, ήταν, και χρονικά και θεματικά και συγγραφικά αν θέλετε.

Τι βιβλίο! Δεν θυμάμαι να έχει πέσει βιβλίο στα χέρια μου με τόσες περιγραφές και να μην με έχουν κουράσει, πόσο μάλλον να τις περιμένω κιόλας, πόσες φορές περάσαμε φαράγγια, κοιλάδες, ερήμους, λίμνες, δάση, αλλά και χωριά, πόλεις, καταυλισμούς, καταπληκτική η γραφή του McCarthy, καταπληκτική και η μετάφραση. Το βιβλίο εκτός από τη φύση είναι βουτηγμένο στο αίμα και τη βία, όχι όμως όπως θα τα συναντούσε κανείς σε σύγχρονα μυθιστορήματα που τα περιέχουν, ακόμα και οι άγριες σκηνές, οι ρεαλιστικές περιγραφές, αποκτούν μια ποιητική υπόσταση μες στο κείμενο, σε ξενίζουν ίσως στην αρχή, έπειτα τις συνηθίζεις, τις προβλέπεις και σκέφτεσαι ότι όλη αυτή η βία έχει χωθεί μέσα στις σελίδες για να σε ταρακουνήσει, για να σου αποδείξει για μια ακόμα φορά πόσο προβληματικό είναι το είδος σου, πόσο διαβρωμένος μπορείς να γίνεις και πόσο βάναυσα μπορείς να φερθείς στον τόπο ο οποίος σε θρέφει, σε μεγαλώνει, σε ζει.

Δεν θα γράψω για την υπόθεση, είναι απλή, όπως μια απλή ιδέα που όταν είναι καλή εξοβελίζει όλες τις υπόλοιπες, διαδραματίζεται τον 19 αιώνα, με Αμερικάνους, Μεξικάνους και Ινδιάνους. Δε χρειάζετε να μάθετε κάτι άλλο, αν δεν το έχετε ήδη πάρει, σπεύσατε. Εξαιρετικό!

 

ΥΓ: Όταν με εμπνέει ένα βιβλίο, γράφω ακόμα λιγότερα, τι κακό είναι αυτό, ρε φίλε