Teatro Grottesco - Thomas Ligotti

 

Να κι ένα βιβλίο που με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν γνώριζα τίποτα για τον Ligotti. Έμαθα για το ‘Teatro Grottesco’ σε μετάφραση του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη, από το ίντερνετ - ένα απ' τα καλά των social media - κι όταν ξεκίνησα να διαβάζω την πρώτη ιστορία θυμήθηκα τον Πόε, τον Κάφκα και αρκετά αργότερα, στο τρίτο, τέταρτο, διήγημα τον Λάβκραφτ. Τα διηγήματα του Ligotti είναι σκοτεινά, εξαιρετικά γραμμένα, με ένα στυλ που συνεχώς υπονοεί καταστάσεις και σε βάζει στη λογική να αναλογιστείς τι υπάρχει πίσω απ' τις σκέψεις του συγγραφέα και τις ίδιες τις ιστορίες, οι οποίες κινούνται στα όρια του φανταστικού και του σουρεαλιστικού μ' έναν τρόπο που σε κάνει να ξεχνάς αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά τους.

Λογοτεχνία τρόμου διάβασα, όπως διάβασα να την αποκαλούν, αλλά δεν τρόμαξα, βυθίστηκα στο ζοφερό σύμπαν του Ligotti, ναι, και θαύμασα τη δεινότητά του ως συγγραφέα σ' ένα είδος το οποίο συνήθως έχει φτιασίδια άλλοτε πολλά άλλοτε λιγότερα, γιατί σαφώς και είναι δύσκολο να υπαινίσσεσαι καταστάσεις όλη την ώρα αποφεύγοντας τον εύκολο δρόμο του εντυπωσιασμού για να φτάσεις σ' ένα υποβλητικό αποτέλεσμα.

Σε κάποια σημεία μπέρδευα το προηγούμενο διήγημα με το επόμενο μια και έμοιαζε να μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο και τελικά το όλον να φαντάζει σαν ένα ιδιότυπο σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Επίσης είχα συχνά την αίσθηση ότι όλες αυτές οι ταλαιπωρημένες ψυχές αντικατοπτρίζουν μια δύσκολη ζωή, γεμάτη παθολογικές καταστάσεις, του ίδιου του συγγραφέα. Αν διαβάσετε το πολύ καλό επίμετρο του μεταφραστή θα δείτε ότι δεν έπεσα έξω.

Προτεινόμενο και ίσως απ' τα καλύτερες συλλογές διηγημάτων της τελευταίας πενταετίας, για μένα (δεν πάω πιο πίσω γιατί δεν θυμάμαι και πολλά) πραγματικά ξεχωριστό!