The Complete Stories of Leonora Carrington

 

Το Ακουστικό Κέρας ήταν ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα το 22. Ένα βιβλίο που ξέφευγε απ' τα συνηθισμένα, ένα σουρεαλιστικό ... στοπ. Για τα διηγήματα θα πούμε τώρα, 25 είναι, στην πλειοψηφία τους μικρά, στην πλειοψηφία τους γεμάτα ζώα, πύργους, επιβλητικές κατοικίες, δάση, ανθρωπόμορφα όντα, ζωόμορφους ανθρώπους και μπόλικο χιούμορ. Η Carrington διαλέγει ακόμα και επινοημένα αστεία ονόματα. Πολλές απ' τις ιστορίες αυτές, σουρεαλιστικές - τι άλλο; - στο σύνολό τους, τελειώνουν απότομα αφήνοντας σου την αίσθηση του ανικανοποίητου. Αυτό θα πείτε συμβαίνει στη μικρή φόρμα, είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά που ο εκάστοτε συγγραφέας καλείται να χρησιμοποιήσει ή βέβαια και να μην το κάνει, δηλαδή να επιλέξει να τελειώσει τη μικρή του ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι σε αρκετά απ' τα διηγήματα της Carrington ήθελα να υπάρχει μια κατάληξη, όχι ακριβώς το τέλος, αλλά στοιχεία που θα σ' έβαζαν στη λογική να το σκεφτείς. Εδώ όμως τις περισσότερες φορές το κείμενο κοβόταν απότομα, παραπάνω από όσο θα θελα. Και να φανταστείτε ότι είμαι από εκείνους που αγαπάει ιδιαίτερα τα διηγήματα και φυσικά και εκείνα που δεν τελειώνουν.

Επίσης κάτι που με κούρασε ήταν η ομοιότητα, διάβαζες ένα, δεύτερο και στο τρίτο ήξερες περίπου τι θα συναντήσεις. Αν τα πάρεις με τη σειρά και τα διαβάσεις μπορεί να χρειαστεί να κάνεις αυτό που έκανα κι εγώ: ξεκίνημα και παράλληλα διάβασμα δεύτερου βιβλίου. Και το έκανα έχοντας διαβάσει περίπου τα μισά. Πράττοντας έτσι έφτασα στο τέλος απολαμβάνοντας τις περισσότερες ιστορίες του άτυπα δεύτερου μέρους.

Αν τώρα η παρουσίαση αυτή και οι παρατηρήσεις μου σας μπέρδεψαν μη διστάσετε να διαβάσετε την Carrington, είναι ξεχωριστή, διαφορετική και σουρεάλ!

Υ.Γ.: Διάβασα το Complete Stories στα αγγλικά και το βρήκα αρκετά βατό, λίγες ήταν οι φορές που 'κόλλησα' σε λέξεις ή εκφράσεις.

Υ.Γ2: αν δεν σας αρέσουν τα σουρεάλ, ξίδι ή ξύδι.