Αυτοί που έχουν χαθεί - Samuel Beckett

 

 

Υπάρχει μια αδιαμφισβήτη γοητεία σ' ένα κείμενο αμφίσημο, ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία απ' τον εκάστοτε αναγνώστη. Διαβάζοντας το 'Αυτοί που έχουν χαθεί' αισθάνθηκα την ελευθερία αυτή μέσα στο ασφυκτικά περιορισμένο πλαίσιο ενός κυλίνδρου, μια συμπιεσμένη αν θέλετε κοινωνία που μόλις βρεθείς μέσα της σαν παρατηρητής ξεδιπλώνεται στο μυαλό σου, γεμίζει παραλληλισμούς, σε βάζει στη διαδικασία να σκέφτεσαι τι μπορεί να εννοεί εδώ κι εκεί ο Μπέκετ, με τις κατηγορίες των ανθρώπων, τις ζώνες στις οποίες είναι χωρισμένος, το μουντό κίτρινο χρώμα που γεμίζει έναν κατά τ' άλλα ημισκότεινο χώρο, τις σκάλες κάτω απ' τις οποίες σχηματίζονται ουρές από εκείνους που επιθυμούν να φτάσουν στην οροφή του κύλινδρου είτε για να εξερευνήσουν τις κόγχες είτε τις σήραγγές του. Κι όλη η δραστηριότητα μέσα στον κύλινδρο να συνοδεύεται από έντονες θερμοκρασιακές διακυμάνσεις.

Και τι μ' όλα αυτά θα πείτε; Εσύ τι κατάλαβες; Είδα, που λέτε, ανθρώπινες σχέσεις, σχέσεις εξουσίας, διαφορετικότητα ανάλογα με τις κατηγορίες, εσωστρεφείς και εξωστρεφείς, εκείνους που διεκδικούν κι εκείνους που παραμένουν απαθείς είτε από επιλογή είτε από ανημποριά. Είδα εμάς μέσα σ' ένα κύλινδρο με 50 μέτρα διάμετρο και 16 μέτρα ύψος, σε 50 εξαίσιες σελίδες. Ένα κείμενο ιδιαίτερο, αλλά όχι ιδιαίτερα απαιτητικό, από εκείνα που σε κάνουν να τα θέλεις έτσι, ενώ σε ωθούν να διαβάσεις μετά το επίμετρο κι ό,τι άλλο έχεις όρεξη να αναζητήσεις στο διαδίκτυο. Προτεινόμενο κι έχω ήδη τον Μολλόυ να με περιμένει.