Σκοτεινό νερό - Nicola Pugliese

 

Τέσσερις μέρες στη Νάπολη, γεμάτες νερό αλλά ουσιαστικά γεμάτες μικρές ιστορίες από τους κατοίκους της με πρώτο και καλύτερο τον δημοσιογράφο Αντρεόλι που ενημερώνεται για την υποχώρηση ενός τμήματος μιας οδού καθώς και την κατάρρευση ενός κτηρίου. Το κείμενο είναι πυκνό, καλογραμμένο με αρκετή χρήση μακροπερίοδου λόγου - θα χορτάσετε, είμαι σίγουρος! - χωρισμένο σε τέσσερα μέρη όσα και οι μέρες, ενώ τα πρόσωπα που ξεπηδάνε συχνά πυκνά διεκδικώντας μερίδιο στην ιστορία, σπάνια σχετίζονται με άλλους χαρακτήρες του βιβλίου.

Όμως: Σ' ένα μεγάλο μέρος του Σκοτεινού νερού είχα την αίσθηση ότι διάβαζα έναν συγγραφέα που είχε επηρεαστεί από τον Κρασναχορκάι και επιχειρούσε με λιγότερη επιτυχία να ακολουθήσει τον τρόπο γραφής και τον τρόπο που ξεδιπλώνει τις ιδέες του. Πώς γίνεται βέβαια να έχει συμβεί κάτι τέτοιο όταν το συγκεκριμένο βιβλίο είναι προγενέστερο των έργων του Ούγγρου συγγραφέα;  Μήπως είχε γίνει το αντίθετο και ο Λάσλο επηρεάστηκε και εξέλιξε το ύφος σ’ αυτό που κάποια στιγμή είχε διαβάσει σε κάτι κατά πολύ ανώτερο; Ό,τι θέλω σκέφτομαι, ξέρω, μα πιστέψτε με, μου 'χε καρφωθεί στο μυαλό και δεν έφευγε με τίποτα αυτή η εντύπωση. Και ασχέτως αν ισχύει η δεύτερη υπόθεσή μου - για την πρώτη μάλλον λίγο δύσκολο - αυτή η αίσθηση μείωσε την αναγνωστική απόλαυση.

Τώρα τι θα κάνετε εσείς με το βιβλίο αυτό είναι δικό σας θέμα. Να χαρείτε τον ήλιο και την θάλασσα και να (μην) περιμένετε την επόμενη ανάρτησή μου.