Μετέωροι - Michel Tournier

 

Έρχεται εκείνη η στιγμή μες στη χρονιά που λες, ναι, αυτό είναι το καλύτερο που διάβασα φέτος για να συνειδητοποιήσεις μετά από λίγο ότι δε θυμάσαι ποια διάβασες. Κι εκεί που ετοιμάζεσαι να αναιρέσεις ρίχνοντας μια ματιά σε τούτο δω το μπλογκ, λες όχι, ας είναι. Θα τ’ αφήσω έτσι, εξάλλου έχουμε κι άλλους μήνες μπροστά μας. Μπορεί να συναντήσεις κάποιο ακόμα καλύτερο.

Πάντως ‘Οι Μετέωροι’ είναι ένα εξόχως έξοχο (!) βιβλίο. Από εκείνα τα πολυεπίπεδα μυθιστορήματα που αγγίζουν την τέλεια ισορροπία – ουσιαστικά όχι τέλεια γιατί δε θα χε ενδιαφέρον αλλά αποκλίνουσα τόσο όσο χρειάζεται - περιέχοντας καλοδουλεμένα κομμάτια σχετικά με πρόσωπα, πράγματα, πόλεις, ταξίδια που σου κινούν το ενδιαφέρον και πέραν του κεντρικού θέματος. Δηλαδή των ίδιων των διδύμων, των χαρακτηριστικών που τους διέπουν, την ιδιαίτερη σχέση τους, την εξάρτηση του ενός απ’ τον άλλο, την καταπίεση που νιώθουν, την αντιπαραβολή όλων αυτών με τον θείο τους Αλεξάντρ και την ομοφυλοφιλία του, τους συσχετισμούς αυτής με το διδυμικό κύτταρο, τη διαφοροποίηση των διδύμων από οποιαδήποτε έκφανση της ζωής των ‘παράταιρων’. Τι άλλο να γράψω, συνεχές το ενδιαφέρον, αμείωτο, υπέροχη γραφή, δεν ήθελα να τελειώσει. Ακόμα κι αυτό το τέλος ιδιαίτερο, μη αναμενόμενο σ’ ό,τι αφορά τον τρόπο.

Με ενθουσίασε και θα αναζητήσω κι άλλα έργα του Τουρνιέ. Βέβαια αυτό το χω ξαναγράψει και γι άλλους συγγραφείς και δεν το χω κάνει αλλά η πρόθεση για την ώρα μου αρκεί. Εξάλλου βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού και που λεφτά για βιβλία μάνα μ’ …