Εγώ είμαι μια γάτα - Sōseki Natsume

 

Για να πούμε του στραβού το δίκιο, εγώ δεν είμαι μια γάτα. Είμαι σκύλος. Ή μάλλον είμαι των σκύλων. Παρόλα αυτά συμπαθώ και τις γάτες. Τώρα τι σχέση έχουν αυτές με το περιεχόμενου του βιβλίου που γράφτηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα;

Η γάτα που ζει στο σπίτι του κυρίου Σνομπ (κάθε άλλο παρά τυχαίο επίθετο) και η οποία δεν έχει ούτε καν όνομα είναι η πρόφαση για να στήσει ο Sōseki Natsume αυτό το υπέροχο βιβλίο το οποίο άλλοτε μου θυμίζει θεατρικούς διαλόγους κι άλλοτε δοκίμια φιλοσοφίας. Μέσα από αυτή τη γάτα δεν θα βρείτε κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Τα συμβάντα είναι λίγα, καθημερινής φύσεως. Αυτό που θα συναντήσετε είναι την γάτα που παρατηρεί, αφηγείται κι ενίοτε περιδιαβαίνει στον χώρο του σπιτιού αλλά και λίγο παραέξω, τον Σνομπ και τους τρεις φίλους του, τον Ασταθή, τον Κρυοφέγγαρο και τον Καλοχωραφά οι οποίοι συζητούν επί παντός επιστητού, φιλοσοφούν και αναλύουν την κοινωνία και τον ίδιο τον άνθρωπο.

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η εποχή που γράφτηκε, τόσο κοντά θα νιώσει πιστεύω κάποιος στις σκέψεις, τις απόψεις και την κοσμοθεωρία που προβάλλει μέσα από τους ήρωες του ο Natsume. Το κείμενο διαχρονικό, δοσμένο με μπόλικο χιούμορ, στοιχείο αυτό το τελευταίο που έκανε την ανάγνωσή του ακόμα πιο ευχάριστη και σε αρκετά σημεία απολαυστική, με έκανε να σκεφτώ ότι στην άτυπη κατάταξη της χρονιάς για τα βιβλία που διάβασα φέτος,  φιγουράρει πρώτο και καλύτερο! Προτεινόμενο; δεν τίθεται καν θέμα. Βιβλιάρα!

ΥΓ: Σε κάποια σημεία με διαλόγους που υπήρχαν παραπάνω από δυο πρόσωπα δεν έλειψαν  φορές που μπέρδευα ποιος μιλούσε. Θα προτιμούσα κάπου κάπου να αναφέρεται ότι μιλάει ο τάδε ή ο δείνα. Λεπτομέρειες …