Και τώρα ανθρωπάκο; - Hans Fallada

Πριν καν καλά καλά πιάσω το βιβλίο του Φάλαντα στα χέρια μου είχα ακούσει/διαβάσει πως είναι υποδέεστερο των άλλων δυο (Μόνος στο Βερολίνο, Πότης). Στη συγκεκριμένη περίοδο ήθελα ένα βιβλίο που να μην με 'παιδεύει', να ρέει εύκολα αλλά σαφώς και να έχει ενδιαφέρον.

Σε ένα μεγάλο ποσοστό το πέτυχα. Ίσως αν είχε και λιγότερες σελίδες να μην με είχε κουράσει σε κάποια σημεία. Εδώ δεν εμφανίζονται οι Ναζί, βρισκόμαστε στο 1932 και παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα κάνοντας οικογένεια σε ένα Βερολίνο που μαστίζεται από την ανεργία, την φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες.

Η κοφτή και άμεση γραφή του Φάλαντα είναι παρούσα, το χιούμορ του επίσης, αλλά κάπου μου έλλειψε η ένταση που υπήρχε στα άλλα δυο. Υπάρχουν σημεία που μπορεί να θυμίσουν σε πολλούς την κρίση που βιώνουμε στις μέρες μας και ίσως να σκεφτούν πως μια ενδεχόμενη χειροτέρευση να δημιουργούσε παρόμοιες συνθήκες μ' αυτές εκείνων των ετών. Απ' την άλλη, η αγάπη φαίνεται να είναι αυτή που θα μπορέσει να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο αλλά όχι και αυτό της εντύπωσης που έμεινε αφήνοντας το βιβλίο σε κάποιο ράφι. Μέτριο.