Φάλκονερ - John Cheever

Στην αρχή τη χρονιάς είχα διαβάσει τον 'Κολυμβητή' και ενθουσιάστηκα. Τόσο που ενώ και το 'Φάλκονερ' βρισκόταν ήδη στη βιβλιοθήκη μου, το άφηνα επίτηδες για αργότερα ενώ η σκέψη και μόνο ότι θα διάβαζα κάτι ακόμα από τον Τσίβερ έμοιαζε να μου εξασφαλίζει αναγνωστική απόλαυση σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή.

Η αναμονή δεν κράτησε πολύ. Το 'Φάλκονερ' είναι άλλο ένα μεγάλο δείγμα γραφής του συγγραφέα που όπως και η προαναφερθείσα συλλογή διηγημάτων δεν πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη σας. Ο Φάραγκατ περνάει την πύλη του σωφρονιστικού ιδρύματος Φάλκονερ με το φόνο του αδελφού του και τον εθισμό στα ναρκωτικά να βαραίνει τις πλάτες του. Η ζωή του κατάδικου πίσω απ' τα κάγκελα, οι σύντροφοι του στην πτέρυγα Φ αριστοτεχνικά σκιαγραφημένοι, η ομοφυλοφιλία, ο ίδιος ο ήρωας που προέρχεται από μια εύπορη οικογένεια και οι αναμνήσεις του από ένα αποτυχημένο γάμο κι ένα διαβρωμένο αστικό περιβάλλον συνθέτουν μια ιστορία, γραμμένη μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα που με αιχμαλώτησε από την πρώτη σελίδα.

Κι εδώ όπως και στα διηγήματα δεν ήταν λίγες οι φορές που σταμάτησα για να ξαναδιαβάσω σκέψεις του συγγραφέα και να τσακίσω σελίδες (ξέρω, δεν πρέπει, χαλάει το βιβλίο). Εντύπωση μου έκανε που δεν αναλύει σε βάθος την δολοφονία του αδελφού του, κάτι που περίμενα να συμβεί ίσως επειδή θα ήταν αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος.

O Cheever εδώ εμφανίζεται πιο σκληρός απ' ότι στη μικρή φόρμα, πιο δραματικός, ίσως επειδή γράφει για καταστάσεις που είναι σχεδόν αυτοβιογραφικές. Δε θα μπορούσα να πω ότι το Φάλκονερ μου άρεσε περισσότερο απ' τα διηγήματα ούτε το αντίστροφο. Είναι δυο διαφορετικά βιβλία με κοινό παρανομαστή.