Χωρίς τη μητέρα μου - Joyce Carol Oates

Σας έχει τύχει να διαβάζετε ένα βιβλίο και να αισθάνεστε ότι τη μια σας τραβάει μέσα του και την άλλη σας σπρώχνει να τ' αφήσετε; Και εν τέλει να μην μπορέσετε να τ' αφήσετε; Παρόλο που μου φάνηκε φλύαρο, τραβηγμένο απ' τα μαλλιά σε αρκετά σημεία, παρόλο που η ιστορία για την αναπάντεχη απώλεια της μητέρας της Nikki, Gwen, δεν με έπειθε, μου φαινόταν φορές φορές επιφανειακή. Παρόλα αυτά το τέλειωσα, κι αυτό εν πολλοίς γιατί η Oates μου είχε κάνει τόσο καλή εντύπωση στο "Η παρείσακτη" που έλεγα δε μπορεί, θα στρώσει στη συνέχεια. Ή σκεφτόμουν κάτι θα 'πάρω' κι από δω. Και σίγουρα κάτι πήρα. Ακόμα κι ένα μέτριο ή ένα κακό βιβλίο έχει πράγματα να πει σε κάποιον που ασχολείται με το γράψιμο. Υπήρχε και η διάθεση να χαλαρώσω ύστερα από το αριστούργημα του Ντίκενς.

Αν και επιλέγοντας το συγκεκριμένο απ' τα αδιάβαστα δεν περίμενα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο μια κι ο τίτλος από μόνος του μόνο για χαλάρωση δεν σε προϊδεάζει. Πόσο μάλλον όταν λίγο μετά το ξεκίνημα η μητέρα της Nikki δολοφονείται άγρια και ετοιμάζεσαι για ένα εσωτερικό δράμα με την ένταση και το σκοτεινό ύφος της 'Παρείσακτης'.

Με την Oates δεν έχω βέβαια τελειώσει. Απλά ελπίζω στην επόμενη επιλογή δικού της έργου να είμαι πιο τυχερός.