Μπετόν - Thomas Bernhard

Δεύτερος Bernhard για φέτος ύστερα από τον "Αποτυχημένο" που είχα διαβάσει τον Μάη και φινάλε για το 2014.

Εδώ, ο Ρούντολφ ένας 48χρονος Αυστριακός που ζει απομονωμένος λόγω της αρρώστιας του στο πατρικό του σπίτι σε μια αγροτική περιοχή έξω απ' τη Βιέννη, μας περιγράφει τη σχέση του με την αδελφή του (όπως και στον Αποτυχημένο ο ήρωας και πάλι φαίνεται να καταπιέζεται από ένα εντελώς αντίθετο χαρακτήρα από τον δικό του) και την προσπάθεια του να ξεκινήσει ένα συγγραφικό πόνημα με θέμα τον διάσημο συνθέτη Felix Mendelsson.

Η επιτυχημένη αδελφή που χλευάζει την ενασχόλησή του με τι Τέχνες μοιάζει να είναι η δικαιολογία για την αναβολή της συγγραφής του βιβλίου κάτι όμως που σύντομα αναιρείται απ' τον ίδιο τον ήρωα όπου παρουσιάζοντας μέσα από μια εσωτερική αναζήτηση τον αποτυχημένο εαυτό του διαφαίνεται ένα απ' τα κύρια χαρακτηριστικά του: η αναβλητικότητα. Μια αναβλητικότητα που στην περίπτωση του πονήματος διαρκεί δέκα χρόνια.

Και πάλι βέβαια, το θέμα εδώ δεν είναι η ιστορία αυτή καθεαυτή αλλά ο τρόπος που ο συγγραφέας επικοινωνεί τις σκέψεις του. Η δύναμη της αφήγησης είναι αυτό που με γοητεύει. Ένας άνθρωπος μονήρης, ένας μισάνθρωπος ο οποίος βρίσκει αρνητικά σε θεσμούς, σε σχέσεις, στην κοινωνία την ίδια

που όμως δεν κατάφερε να με πλακώσει, να με κάνει να αισθανθώ μια ματαίωση, μια ακύρωση των πάντων. Ο Bernhard μου χώνει στη μούρη αλήθειες έτσι ακριβώς όπως θα τις δεχόμουν από ένα άνθρωπο που εκτιμώ και θαυμάζω. Όπως είχα γράψει και πριν μερικούς μήνες, ένα βιβλίο γοητευτικά βαρύ, το τελευταίο που ολοκληρώνω σε μια χρονιά γεμάτη με πολύ ενδιαφέροντα αναγνώσματα.