Ηδονή στον κρόταφο - Ζυράννα Ζατέλη

Πιστεύω ότι απ τους εν ζωή Έλληνες συγγραφείς κανείς χωρίς πραγματικά να το έχει επιδιώξει δεν έχει δημιουργήσει μια ονειρική και μυστηριώδη μορφή όπως αυτή της Ζυράννας Ζατέλη. Ακόμα και το ίδιο το όνομά της μοιάζει να έχει μια απόκοσμη ομορφιά. Η ίδια είναι σαν ένα ξωτικό τυλιγμένο σε τολύπες καπνού, περιτριγυρισμένο από κεριά και παλιές γραφομηχανές. Έχω κάνει το λάθος να έχω διαβάσει μόνο το "Και με το φως του λύκου επανέρχονται" το 1994 όταν και κυκλοφόρησε. Τότε είχα εντυπωσιαστεί και χωρίς δεύτερη σκέψη είχα βάλει τη Ζατέλη στους αγαπημένους μου συγγραφείς. Τι συνέβη άραγε από τότε μέχρι αυτές τις μέρες και δεν είχα ξανανοίξει βιβλίο της; Μήπως δεν ήθελα να διαλύσω αυτή την εικόνα που με τον χρόνο γινόταν ολοένα και πιο γοητευτική; Είναι παράδοξο να σου αρέσει ένας συγγραφέας και να μην τον διαβάζεις. Όμως αυτό συνέβαινε.

Ποτέ δεν είναι αργά για να επανορθώσω και έκανα το ξεκίνημα με το αυτοβιογραφικό "Ηδονή στον κρόταφο". Σ' αυτό το βιβλίο προβάλλονται άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με μια μικρή δόση ειρωνείας και αυτοσαρκασμού στιγμιότυπα απ' τη ζωή της που χτίζουν τη γήινη πλευρά της χωρίς να στερούν τη μαγεία που θα μπορούσε να έχει μια ηρωίδα του Gabriel García Márquez.