Blog saves the writer (?)

Γράφεις, ξενυχτάς, ξημερώνεσαι κι όταν φτάνει η ώρα που έχεις ολοκληρώσει το πόνημα σου και το 'χεις στείλει στους εκδοτικούς οίκους περιμένεις με αγωνία τις απαντήσεις. Υπάρχουν 3 ειδών: απόρριψης, αποδοχής με συμμετοχή του συγγραφέα, αποδοχής δίχως συμμετοχή. Αυτή η τελευταία είναι που αποζητάμε όλοι εμείς που γράφουμε και είναι αυτή που πολύ σπάνια θα συναντήσει κανείς. Ο κανόνας πια είναι η συμμετοχή μικρή ή μεγάλη (ανάλογα τον εκδοτικό) του συγγραφέα με ότι συνεπάγεται αυτό για τους περισσότερους από εμάς. Κοινώς αδυναμία να πληρώσουμε για να εκδώσουμε και κατάληξη του βιβλίου μας στο 'συρτάρι'.

Μετά μας μπαίνουν ιδέες για αυτοέκδοση. Να ανεβάσουμε κάπου το μυθιστόρημα ή την ποιητική συλλογή μας σε ηλεκτρονική μορφή ή/και έντυπη με την προϋπόθεση να τυπώνεται κατά παραγγελία. Και έπειτα προώθηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ιστολόγια. Μονάχα που κι εδώ θα χρειαστούν λεφτά για προβολή αφού πια οι αναρτήσεις θέλουν 'σπρώξιμο' για να μπορέσουν να φτάσουν στο ανάλογο κοινό με αμφίβολα ούτως ή άλλως αποτελέσματα. Και έτσι λοιπόν, αποκλείονται σιγά σιγά συγγραφείς που δεν έχουν τέτοιες δυνατότητες και που ενδεχομένως η αξία τους να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτούς που έχουν, το επάγγελμα παύει να υφίσταται (η εφορία έχει φροντίσει και γι αυτό) και η ιδιότητα εξασκείται από αυτούς και αυτές που έχουν κάποια λεφτά να διαθέσουν για να τα επενδύσουν στο χόμπυ τους.

Δηλαδή, αν το καλοσκεφτεί κανείς, στύβεις το μυαλό σου για να παράξεις έργο και όχι μόνο δεν αμοίβεσαι – παρεπιπτόντως, είναι αστείες οι απολαβές των περισσότερων συγγραφέων απ' τα δικαιώματα που θα εισπράξουν αν και εφόσον το βιβλίο τους εκδοθεί και πουλήσει - αλλά πρέπει να πληρώσεις κιόλας τον εκδοτικό οίκο που σε έχει επιλέξει για το επιχειρηματικό ρίσκο που εκείνος καλείται να πάρει. 

Γιατί για χόμπυ πλέον πρόκειται και όλοι εμείς που το αγαπάμε πρέπει να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να οπλιστούμε με πολύ κουράγιο και να συνεχίσουμε χωρίς να περιμένουμε κάποια αναγνώριση. Εδώ βρίσκεται και η μεγαλύτερη δυσκολία της όλης ιστορίας γιατί αν κρίνω απ΄τον εαυτό μου την αναγνώριση την αποζητάς ακόμα κι από πέντε δέκα ανθρώπους που θα σου πουν μια καλή κουβέντα κι άλλους τόσους που θα αγοράσουν το βιβλίο σου για να το διαβάσουν. Χώρια την ικανοποίηση που θα νοιώσεις όταν θα πάρεις στα χέρια σου το πνευματικό σου παιδί. Αυτά τα λίγα αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία θα σε σπρώξουν στο επόμενο σου έργο. Θα σου δώσουν μια μικρή αλλά πολύτιμη ώθηση για να συνεχίσεις. Θα υπάρξουν και κάποιοι οι οποίοι θα σου πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά κι ότι τους αρκεί μόνο το γράψιμο. Αυτούς τους ζηλεύω αν και δεν τους πολυπιστεύω.

Για την ώρα λοιπόν το μόνο που φαίνεται να με σώζει είναι το πρσωπικό μου ιστολόγιο, εδώ όπου κάποιοι και κάποιες διαβάζουν τα διηγήματα που κατά καιρούς ανεβάζω. Εδώ και στις βιβλιοφιλικές παρέες θα στηριχτώ για να ολοκληρώσω κάτι που δουλέυω εδώ και ένα χρόνο. Όσο για το επόμενο μου μυθιστόρημα που αναζητεί αυτό την περίοδο εκδοτική στέγη μάλλον θα χρειαστώ χορηγό και το αναφέρω μόνο για να χαριτολογήσω. Αν συμβεί τέτοιο θαύμα θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε ...