Η ένοικος του Γουάιλντφελ Χολ - Anne Brontë

 

Ναι, τώρα που το σκέφτομαι ‘η ένοικος του Γουάιλντφελ Χολ’ είναι από εκείνα τα βιβλία τα οποία θα μπορούσα να διαβάζω μπροστά από ένα τζάκι (δεν έχω), το καταχείμωνο (έχουμε Νοέμβρη με κουνούπια για την ώρα) και να αποκοιμιόμουν σε μια βελέντζα (ούτε από αυτή θα βρεις σπίτι μου) λίγο πριν το πρώτο φως της αυγής (θα μ' είχε πάρει ο ύπνος, δεν αντέχω).

Αφήνοντας όμως τη φιλοπαίγμονα διάθεσή μου στην πρώτη τελεία αυτού του κειμένου, θέλω να δηλώσω απερίφραστα ότι παρόλο που επρόκειτο για ένα μυθιστόρημα του 19 αιώνα, με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο αλλά και το ανάλογο συγγραφικό ύφος με την εν πολλοίς επιστολική του γραφή, θέλω λοιπόν, πες το, μας έσκασες, να γράψω, ότι το απόλαυσα. Και δεν ήταν μικρό το διάστημα, κάτι λιγότερο από ένα μήνα, που μου πήρε για να διαβάσω τις αρκετά πυκνές σχεδόν 800 σελίδες του. Βάλτε μέσα σ' αυτές και το εξαιρετικό επίμετρο της μεταφράστριας του βιβλίου, Σοφίας Αυγερινού.

Η μικρή λοιπόν αδελφή αυτής της διάσημης οικογένειας (βλέπε ‘Ανεμοδαρμένα ύψη’ και όχι μόνο) μας παρουσιάζει στο δεύτερο της μυθιστόρημα, δυο έγραψε, μια τοιχογραφία της εποχής, εστιάζοντας στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τις σχέσεις των δυο φύλων, τον γάμο, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι άντρες το ρόλο της γυναίκας μέσα κι έξω απ' το σπίτι, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις στο να δρουν κατά βούληση, την οικονομική τους εξάρτηση απ' το ισχυρό φύλο, προβάλλοντας ουσιαστικά ρηξικέλευθες απόψεις, με αποτέλεσμα όταν βγήκε το βιβλίο να δεχτεί δριμείες κριτικές αφού ουσιαστικά πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο της βικτωριανής εποχής.

Αλλά κι αν ακόμα παραβλέψουμε - εντάξει, δε γίνεται, ας πούμε ότι το κάνω για να γράψω μερικές αράδες ακόμα - αν λοιπόν υποθέσουμε κι όχι παραβλέψουμε πως κάποιος το διαβάζει δίνοντας σημασία στα τεκταινόμενα χωρίς να τον ενδιαφέρει και τόσο το ιστορικό πλαίσιο ή ο φεμινιστικός του χαρακτήρας και πάλι θα βρεθεί μπροστά σ' ένα γοητευτικό κείμενο, μια λεπτομερή σκιαγράφηση των χαρακτήρων - σε κάποια σημεία με διάλογο έχεις την εντύπωση ότι παρακολουθείς ένα καλογραμμένο θεατρικό έργο - όπου μ' έναν αργό ρυθμό θα οδηγηθεί στο τέλος ενός μυθιστορήματος με έντονο άρωμα από κλασική λογοτεχνία.