Το τενεκεδένιο ταμπούρλο - Günter Grass

'Το τενεκεδένιο ταμπούρλο'  του Γκρας, σε μετάφραση Τούλας Σιετή, είναι ένα μεγάλο βιβλίο. Μεγάλο σε έκταση, μεγάλο σε αξία. Είναι ένα βιβλίο που αν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με τρεις λέξεις, θα έβαζα τις εξής δυο: 'μωσαϊκό'.

Σοβαρά τώρα όμως, ένα μωσαϊκό από λέξεις, εικόνες, αφηγήσεις, πρόσωπα, ναζισμό, πόλεμο, ειρήνη, Τέχνες, έρωτα, αγάπες, οικογένεια, μητέρα, πατέρα, πατριό, γιαγιά, πατατοχώραφα, νάνους, θέατρο, αντιήρωες, ήρωες, μουσική, θρησκεία ... Έχει απ' όλα εδώ μέσα και τα έχει σε ποσότητα. Κεφάλαιο με το κεφάλαιο ξεπροβάλλουν η μια ιστορία μετά την άλλη, με αφήγηση άλλοτε απλή, άλλοτε πειραματική, ξετυλίγοντας τη ζωή του Όσκαρ, ενός νάνου που έχει προκαλέσει ο ίδιος τη μισερή του ανάπτυξη, ενός χαρακτήρα που γεννιέται γνωρίζοντας ότι γεννήθηκε, κι ότι ακούει, κι ότι καταλαβαίνει, ενός νέου που βιώνει τη φρίκη του Β' παγκοσμίου πολέμου στο Γκντάνσκ, αποκτά μια 'υαλοκτόνο' φωνή σπάζοντας κατά βούληση κάθε τι γυάλινο, ένα χάρισμα με το οποίο ξεχωρίζει και πορεύεται για αρκετό διάστημα, ενός αντι-ήρωα που εκφράζεται χτυπώντας το ταμπούρλο του, το οποίο σέρνει παντού και πάντα.

Η φαντασία του Γκρας μοιάζει ανεξάντλητη. Κάθε φορά που ξεκινούσε ένα ακόμα κεφάλαιο, αναρωτιόμουν τι άλλο θα γίνει, τι άλλο θα μας περιγράψει ο συγγραφέας, πού αλλού θα βρεθεί ο Όσκαρ. Δεν σας κρύβω ότι υπήρξαν σημεία που με κούρασε. Κάποια στιγμή σκέφτηκα μάλιστα να ξεκινήσω και κάτι άλλο παράλληλα γιατί δεν ήθελα βέβαια να το παρατήσω (δεν το έκανα). Αυτό ήταν και το μόνο μου πρόβλημα.

Αναμφίβολα ένα βιβλίο που δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί σε μια ακόμα φτωχή ανάρτησή μου. Όσες και όσοι δεν το έχετε διαβάσει, κάντε το. Και σίγουρα, όσες και όσοι ασχολείστε με το γράψιμο θα πρέπει να το έχετε στη λίστα σας και στη βιβλιοθήκη σας.