Το χρώμα που ήρθε από το διάστημα - H. P. Lovecraft

 

Σε μια αγροτική περιοχή κοντά στο Άρκαμ, πέφτει ένας μετεωρίτης. Ο Νέιχαμ Γκάρντνερ, ένας αγρότης που ζει με την οικογένειά του εκεί, σπεύδει να εξετάσει το πέτρωμα μαζί με τον φίλο του Άμμι. Λίγο αργότερα αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα. Τα φρούτα από τα δέντρα παύουν να έχουν γεύση, το νερό να είναι μολυσμένο, τα κλαδιά στα δέντρα να κουνιούνται χωρίς να φυσάει, ενώ το βράδυ όλη η περιοχή φωσφορίζει, γεμίζει με άγνωστα χρώματα. Ο Lovecraft δημιουργεί μια ζοφερή ατμόσφαιρα, με περιγραφές που σε κάνουν να ξεχνάς ότι διαβάζεις ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, νομίζεις ότι όντως θα μπορούσαν να συμβούν όλα αυτά στην πραγματικότητα. Επίσης προσθέτει και το στοιχείο της αγωνίας, χωρίς βέβαια να μην μπορεί να υποψιαστεί ο αναγνώστης τι μέλλει γενέσθαι.

Όλα όμως εδώ, στο διήγημα του Lovecraft σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, έχουν να κάνουν με τον φόβο. Ο φόβος κυριαρχεί, ο φόβος για το τι θα συμβεί στην οικογένεια του Νέιχαμ καθώς και σε όλη την περιοχή που περιβάλλει την φάρμα του. Ο τρόπος που περιγράφει τη φύση, τα αντικείμενα, τη φθορά, τις απώλειες υλικές και μη, τις αλλαγές που προκαλεί η εξωγήινη φύση του μετεωρίτη σε μαγνητίζει, θα το ξεκινήσεις και θα το τελειώσεις σ' ένα απόγευμα, 64 σελίδες είναι, σε απορροφάει κι όταν πια θα φτάσεις στο τέλος αυτό που θα μείνει στο μυαλό σου πέρα απ' τις εικόνες θα είναι εκείνη η μαγική αίσθηση που σου δίνει μόνο ένα κείμενο τόσο καλογραμμένο: πληρότητα.

Δεν ξέρω αν όπως διάβασα στο εσώφυλλο το 'Χρώμα που ήρθε απ' το διάστημα' είναι το καλύτερό του έργο, σίγουρα όμως είναι ένα κλασικό διήγημα που θα πρότεινα ενθουσιωδώς σ' έναν βιβλιόφιλο. Πάμε για το επόμενο ...