Το δώρο του Χάμπολντ - Saul Bellow

Ξεκινάω με το ότι 'το δώρο του Χάμπολντ', σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, μου άρεσε πολύ, θα έλεγα ότι το αγάπησα. Τι δε μου άρεσε; η έκταση, πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι λίιιιγο πιο σύντομο. Ας πούμε 75 σελίδες μικρότερο. Και τι είναι, θα πείτε, τυρί για να το κόψουμε; Όχι, απλώς σε κάποια σημεία είχα την εντύπωση ότι τραβούσε. Αλλά πιστέψτε με, μιλάμε για λεπτομέρειες, γιατί κατά τ' άλλα πέρασα έναν ιδιαίτερα ευχάριστο αναγνωστικά μήνα - ναι, τόσο μου πήρε, δεν ήθελα να το βιάσω, να το 'τρέξω' - με τον Τσάρλι Σιτρίν, τον υπέροχο αυτόν τύπο με τις φιλοσοφικές ανησυχίες, ιδιαίτερα περί θανάτου και ψυχών, την εντυπωσιακή φιλενάδα του, τα τρεχάματά του με την πρώην σύζυγό του, τα μπλεξίματά του με την Μαφία και πάνω απ' όλα τη σχέση του με τον φίλο του Χάμπολντ, έναν ποιητή που πέτυχε ως τέτοιος και έπειτα δεν άντεξε το σύστημα και κατέρρευσε, και τον πέρασα άλλοτε γελώντας κι άλλοτε σκεπτόμενος τα περί ζωής και θανάτου που ανέλυε ο Μπέλοου.

Σας πήρα με τη μια πρόταση απ' τα μαλλιά, φταίει που χω καιρό να γράψω εδώ, φταίει που έφυγε το θέρος το οποίο μας διέλυσε μεν αλλά δεν έπαψε στιγμή να μην είναι τέτοιο κι ως συνέπεια να ακολουθεί ο Σεπτέμβρης και τα κεφάλια μέσα.

Τα ίδια κρεμμύδια, να μαστε καλά, και του χρόνου, βούτα στη ρουτίνα τώρα και διάβασε και κανένα άλλο βιβλίο. Πήγαινε και στο Φεστιβάλ Βιβλίου - μη ξεχνιόμαστε 6-22, Πεδίον Άρεως - ξεκίνα να γράφεις το επόμενό σου πόνημα, βοήθειά μας και, βαθιά ανάσα, για να επανέλθω: προτεινόμενο, ίσως το καλύτερο βιβλίο του Μπέλοου από αυτά που χω διαβάσει.