Ο Ανακτημένος Χρόνος - Marcel Proust

 

Κοίταζα την προηγούμενη ανάρτηση για τον Προυστ, τον περασμένο Απρίλιο για να δω τι είχα γράψει. Θυμήθηκα ότι το έρεισμα για να ξεκινήσω να διαβάζω αυτό το σπουδαίο έργο ήταν οι συνεχείς αναφορές και προτροπές από τον Πλάτωνα Ριβέλλη του οποίου τα σεμινάρια φωτογραφίας είχα παρακολουθήσει λίγα χρόνια πριν ξεκινήσω την ανάγνωση - βάλτε τριάντα να στε μέσα. Θυμόμουν ότι ο Ριβέλλης μιλούσε για τον Προυστ καθώς και για τον Μπαχ και μια και τα μαθήματά του είχαν μεγάλη επίδραση επάνω μου σε ό,τι αφορούσε τις μέχρι τότε αντιλήψεις μου περί Τέχνης ήξερα ότι σύντομα θα ερχόμουν σ' επαφή με αυτόν τον μοναδικό συγγραφέα. 

Με τον Μπαχ τα χαμε 'πει' βέβαια ήδη αρκετές φορές.

Πού να ήξερα ότι θα περνούσαν σχεδόν τριάντα χρόνια - μην αθροίζετε γιατί θα βγω 90άρης - μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση του 'Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο' χωρίς βέβαια να την έχω ολοκληρώσει! Αν ο Προυστ είναι ένας από τους συγγραφείς που σου αρέσει δεν πρόκειται να μην επανέλθεις στα κείμενά του. Ξέρω ότι δεν έχει μπει 'τελεία' στην ανάγνωση κι ότι θα ξεκινήσω εκ νέου κάποια στιγμή να διαβάζω σιγά σιγά το έργο του. Τώρα σε ό,τι αφορά στον τελευταίο αυτόν τόμο σε μετάφραση του Παναγιώτη Πούλου, υπάρχει η αίσθηση της ολοκλήρωσης του έργου του, οι αναφορές σε διάφορα απ' τα πρόσωπα που είχε συναντήσει στους προηγούμενους (τόμους) και όλα αυτά με αφορμή μια δεξίωση στο σπίτι της πριγκίπισσας Ντε Γκερμάντ όπου ο Προυστ πλοηγείται από θραύσματα αναμνήσεων ενώ δείχνει να έρχεται ουσιαστικά πρώτη φορά αντιμέτωπος με τη φθορά που έχει προκαλέσει ο Χρόνος (με κεφαλαίο όπως τον συναντάμε και στο κείμενο) στον ίδιο καθώς και στους συνδαιτημόνες του, δημιουργώντας του την επιθυμία για μια συνολική αναδρομή αλλά παράλληλα και το έναυσμα για να επιχειρήσει τη συγγραφή αυτού του ίδιου του έργου του. Προσωπικά, όχι από τους αγαπημένους μου τόμους - χωρίς βέβαια πλέον να θυμάμαι και πολλά ειδικά απ' τους 4 πρώτους, για αυτό και θα επανέλθω - πλην όμως με μερικά κομμάτια ενδοσκόπησης και φιλοσοφίας τα οποία δεν θα ήθελα να μην είχα διαβάσει.

Αυλαία:

 "Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου και να γράψω για κάτι διαφορετικό, πιο εκτενές, το οποίο να αναφέρεται, όπως και να απευθύνεται, σε περισσότερα από ένα πρόσωπα. Θα χρειαζόταν αρκετός καιρός. Την ημέρα θα προσπαθούσα να αναπαύομαι, αν τα κατάφερνα. Θα εργαζόμουν μόνο τη νύχτα. Αλλά θα χρειαζόμουν πολλές νύχτες, ίσως χίλιες. Και θα ζούσα με την αγωνία να μην ξέρω κατά πόσο ο Κύριος του πεπρωμένου μου, λιγότερο επιεικής από τον χαλίφη Χαρούν ερ Ρασσίντ, το πρωί, όταν θα διέκοπτα το αφήγημά μου, θα ανανέωνε την αναστολή της θανατικής ποινής μου και θα μου έδινε τη δυνατότητα να συνεχίσω το επόμενο βράδυ."