Καιρός - Jenny Erpenbeck

 

Διαβάζω στο ίντερνετ: Στην ελληνική μυθολογία ο Καιρός ήταν θεότητα που προσωποποιούσε την ευνοϊκή χρονική στιγμή. Η εν λόγω στιγμή θα μπορούσε να είναι η στιγμή που η Καταρίνα συναντάει τον Χανς στο λεωφορείο, η εν λόγω στιγμή θα μπορούσε να είναι η στιγμή που το τείχος του Βερολίνου έπεσε και οι δυο Γερμανίες ενώθηκαν, με τη δυτική να επιχειρεί να καταβροχθίσει την ανατολική και τον καπιταλισμό να προελαύνει σ' έναν λαό με αξίες αλλά και καταπίεση.

Ναι, λίγο μπακάλικα σας το λέω, δε θα σας αναλύσω την ιστορική συγκυρία, ούτε τη σχέση της 19χρονης φοιτήτριας Καταρίνα με τον 53χρονο συγγραφέα Χανς. Αυτό το κάνει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο η Έρπενμπεκ, έναν τρόπο για μένα γοητευτικό, 'ψαγμένο' αν θέλετε, μελετημένο, ο οποίος ως αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο βιβλίο έχει να παρατηρούμε απ' τη μια τη σχέση αυτή, μια γλυκόπικρη ιστορία έρωτα, αγάπης, υπέροχα δοσμένη, απ' τη ματιά του ενός και του άλλου, κι απ' την άλλη τη σημαντική αλλαγή στη Γερμανία του τότε, η οποία ουσιαστικά έγινε εν μια νυκτί αν και ήταν προδιαγεγραμμένη. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε αποτυχία.

Δε σας κρύβω ότι η Έρπενμπεκ είναι απ' τους αγαπημένους μου συγγραφείς, όπως επίσης δε σας κρύβω, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ότι έσπευσα για αυτόν ακριβώς τον λόγο κι όχι επειδή πήρε το μπούκερ, να διαβάσω τον 'Καιρό' πριν καν μεταφραστεί - παρόλο που οι μεταφράσεις του Αλέξανδρου Κυπριώτη είναι εξαιρετικές, ίσως και εν προκειμένω να είναι καλύτερη κι από αυτή στα αγγλικά που διάβασα - και κάθε άλλο παρά απογοητεύτηκα. Προτεινόμενο το δίχως άλλο κι ένα από τα καλύτερα φετινά βιβλία.