Γουέιτζερ: ναυάγιο, ανταρσία, φόνος - David Grann

Το Wager του David Grann σε μετάφραση Δέσποινας Κανελλοπούλου, δεν είναι μυθοπλασία. Το γνώριζα. Έλα όμως που θα ήθελα να είναι γραμμένο σαν τέτοια. Είναι αυτός ο Μέλβιλ, και άλλοι βέβαια, αλλά ο Μέλβιλ μου έρχεται πάντα στο νου όταν 'πέφτω' πάνω σε ιστορίες για ναυάγια, ανταρσίες και όπως στην προκειμένη περίπτωση φόνους, αυτός που έχει κάνει τη ζημιά και τον 'ψάχνω' εκεί όπου δε θα 'πρεπε.

Δηλαδή δε σου άρεσε η ιστορία η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, σε πολλές πηγές, σε ντοκουμέντα άλλοτε από την πλευρά των ναυτών, άλλοτε των αξιωματικών, του πλοιάρχου κλπ κλπ κλπ.; Στο μεγαλύτερο μέρος της, ναι, εξάλλου δεν έβρισκες κενά στην αφήγηση, η οποία είναι χειμαρρώδης, ή καλύτερα τρικυμιώδης για να συμπλεύσουμε με το ναυάγιο του Wager, ενός πολεμικού πλοίου, μετασκευασμένου από εμπορικό σε τέτοιο, σε μια περίοδο όπου οι Άγγλοι με τους Ισπανούς κυνηγιόντουσαν στις θάλασσες σαν τη γάτα με το ποντίκι. Το θέμα είναι ότι η συνεχής παράθεση φράσεων από ημερολόγια, συγράμματα, με κούρασε σε κάποιες στιγμές καθώς και η απουσία περαιτέρω ενδοσκόπησης των βασικών ηρώων.

Εν τέλει, ναι, θα ήθελα μια και το υλικό ήταν άφθονο, να υπήρχε μια πιο λογοτεχνική προσέγγιση την οποία ο συγγραφέας απέφυγε να την κάνει, για τους δικούς του λόγους, ενώ θα μπρούσε να είχε προκύψει ένα πολύ πιο γοητευτικό, σύμφωνα πάντα με τη δική μου άποψη, αποτέλεσμα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το ρούφηξα μέχρι την τελευταία σελίδα.

Δεν θα απέτρεπα κάποιον να το διαβάσει, ειδικά τώρα το καλοκαίρι είναι ό,τι πρέπει. Κι αν σας έρθει ο Μέλβιλ στο μυαλό, ε, τότε πιείτε ένα μοχίτο και διώξτε τον γιατί δεν υπάρχει σύγκριση.