Όλες οι φωτιές η φωτιά - Julio Cortázar

 

Οκτώ διηγήματα περιλαμβάνει αυτή η συλλογή του Cortázar σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, και το κάθε ένα από αυτά είναι τόσο διαφορετικό απ’ το προηγούμενο ή το επόμενο που καθώς διαβάζεις σκέφτεσαι ποιο θα είναι το επόμενο και τι είχε γίνει στο προηγούμενο. Οκτώ διηγήματα σχολείο για όσους ασχολούνται με την μικρή φόρμα, είτε τη διαβάζουν, είτε τη διαβάζουν και γράφουν.

Σ’ ένα από αυτά, είναι το πρώτο που μου ’ρχεται στο μυαλό – κι ας τεμπέλιασα καθυστερώντας αυτή την ανάρτηση, τραβώντας τον χρόνο απ’ τα μαλλιά, μακριά του ’χω βάλει – στο ‘Δεσποινίς Κόρα’ λοιπόν γίνεται το εξής: ξεκινάει με μια μητέρα της οποίας ο γιός έχει εισαχθεί σε ένα νοσοκομείο για να κάνει μια επέμβαση. Μέχρι εδώ καλά θα πείτε, όμως ο Cortázar εναλλάσσει με μαεστρία τα πρόσωπα, απ’ τη μητέρα περνάει στον γιο, απ’ τον γιο στην Κόρα την νοσοκόμα, απ’ τη νοσοκόμα στον γιατρό και μετά πάλι πίσω, κάνοντας αυτές τις μεταβάσεις μέσα στο κείμενο, περνώντας απ’ το ένα πρόσωπο σε α’ πρόσωπο στο επόμενο χωρίς η μετάβαση αυτή να ενοχλεί τον αναγνώστη, βάζοντας τον σ’ έναν ρυθμό που τον ακολουθεί (ο συγγραφέας) μέχρι το τέλος.

Θα σταθώ και στο ομότιτλο διήγημα, ‘Όλες οι φωτιές η φωτιά’ όπου παρατηρούμε δυο εντελώς διαφορετικές χρονικές περιόδους με κύριο στοιχείο τη φωτιά, η μια να εκτυλίσσεται σε μια αρένα στην Αρχαία Ρώμη και η άλλη σε ένα τηλεφώνημα μεταξύ εραστών στο Παρίσι. Επέλεξα αυτά τα δυο γιατί είναι ίσως τα πιο πειραματικά, όμως ο τρόπος με τον οποίο ο Cortázar ‘παίζει’ με την γραφή σ’ αυτά τα δυο αλλά και στα υπόλοιπα έξι διηγήματα της συλλογής δεν θα φανεί επιτηδευμένος, σχηματίζοντας στο μυαλό του αναγνώστη την ερώτηση ‘γιατί όχι;’ χωρίς αρνητικό πρόσημο.

Προτεινόμενο το δίχως άλλο!

ΥΓ: Και ναι, για μια ακόμα φορά ακολουθεί κομμάτι τζαζ, εδώ ταιριάζει έτσι κι αλλιώς μια και του Αργεντινού του άρεσε πολύ.