Ψεύτες του νερού - Barry Hannah

 

Τον Barry Hannah δεν τον γνώριζα, κι όταν σου χει ξεφύγει ένας τέτοιος συγγραφέας πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός που παρόλα αυτά κάποια στιγμή 'έπεσες' πάνω του. Κι αυτό έγινε μέσω του librofilo ο οποίος είχε ανεβάσει σχετικό ποστ. Οι 'Ψεύτες του νερού' σε μετάφραση Νίκου Μάντη, είναι μια συλλογή διηγημάτων ούτε λίγο ούτε πολύ 440+ σελίδων. Συνήθως από μόνος του ένας τέτοιος αριθμός σελίδων για αυτό το λογοτεχνικό είδος με βάζει στη λογική να διαβάσω το βιβλίο παράλληλα με κάποιο μυθιστόρημα. Διαβάζοντας πολλά διηγήματα, το ένα πίσω απ' το άλλο, με κουράζει.

Τι συνέβη όμως εδώ; Τα διηγήματα δεν είναι πολλά σε αριθμό, είναι - τα περισσότερα - μεγάλα σε έκταση, έως πολύ μεγάλα, 20,30,40,50 σελίδων και σε μερικά από αυτά νόμιζα ότι όντως διαβάζω ένα μέρος από κάποιο μυθιστόρημα. Οπότε, ναι, το μαντέψατε, δεν διάβασα τους 'ψεύτες' μαζί με κάποιο άλλο.

Τα διηγήματα του Hannah έχουν σαν άξονα τον τόπο στον οποίο έζησε, τον Αμερικάνικο Νότο με ήρωες πρώην βετεράνους, μουσικούς, περιθωριακούς τύπους, σε ιστορίες για ψάρεμα, όπλα, ζώα, έρωτες, αλκοόλ, αυτοκίνητα, εμπρησμούς, άλλοτε λυρικά γραμμένες, άλλοτε σε ύφος νουάρ, άλλοτε σουρεαλιστικά, πάντα όμως με μια γραφή πυκνή - μου πήρε ένα μήνα να το διαβάσω γιατί με ανάγκαζε να μην το βιάζομαι, να μην το τρέχω, εν τέλει να το απολαμβάνω - γραφή που δημιουργεί ένταση, έντονα συναισθήματα και ενίοτε 'συμμετοχή' του αναγνώστη σε ζοφερές καταστάσεις.

Αυτή η συλλογή είναι από τις καλύτερες που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια, τη συστήνω ανεπιφύλακτα σ' όσους αρέσουν τα διηγήματα. Θα έλεγα ότι ο Hannah βρίσκεται μεταξύ της αμεσότητας που έχει ο Carver και της υπαινικτικότητας που χαρακτηρίζει τον Cheever. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

ΥΓ: Το τραγουδάκι είναι σκληρή ροκιά με μπόλικο funk για να γουστάρουμε. Καλές γιορτές!