Ροβινσόνας Κρούσος - Daniel Defoe

 

 

 

Τον Ροβινσόνα Κρούσο - με 'ω' τον ήξερα - θα έπρεπε λογικά να τον είχα διαβάσει όταν ήμουν ... όταν ήμουν νεότερος, νεότατος ας πούμε - με 'ο'. Αλλά και να μην τον είχα διαβάσει, όχι: δε θυμάμαι, σίγουρα ήξερα πάνω κάτω την ιστορία, όπως για παράδειγμα ήξερα αυτή του Κόμη Μοντεχρήστου, ένα ακόμη 'εφηβικό' βιβλίο.

Όταν είδα λοιπόν ότι βγήκε άλλη μια έκδοση μου γεννήθηκε η επιθυμία να τον διαβάσω επιτέλους όντας πιο ώριμος για να δω τι εντύπωση θα μου κάνει ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε κάποιες εκατοντάδες χρόνια πριν, δηλαδή το 1719! Και τι εντύπωση αποκόμισα θα ρωτήσετε. Σίγουρα ένα μέρος της μαγείας έχει χαθεί. Το παραμύθι που έφτιαξα τότε στο μυαλό μου εδώ παρουσιάζεται σαν ιστορία που μπαίνει κάτω απ το μικροσκόπιο του έμπειρου αναγνώστη που ζητάει ίσως πιο πολλά απ' όσα μπορεί να πάρει από ένα κείμενο εκείνης της εποχής. Ο Ροβινσόνας - πάλι με 'ο' κι όχι 'ω' - είναι ο μόνος επιζών από ένα ναυάγιο σε κάποιο ξεχασμένο απ' το Θεό νησί της Καραϊβικής. Ο ήρωας δεν βρίσκεται σ' αυτό το μέρος επί (καραβίσιου) ξύλου κρεμάμενος. Μαζεύει πράγματα απ' το πλοίο, βρίσκει σχετικά εύκολα τροφή στο νησί και επιβιώνει ξεπερνώντας κι αυτόν ακόμα τον σκόπελο της μοναξιάς έχοντας σαν παρέα τις κατασκευές του, απαραίτητες για τη διαμονή του στο νησί, και τους παπαγάλους του.

Απ' την άλλη, οι φιλοσοφικές ανησυχίες του ήρωα και η σχέση του με τον Θεό και τη Θεία Πρόνοια μας αποκαλύπτουν τον ψυχισμό του κάνοντας πιο ρεαλιστική την περιπέτειά του ενώ η επιτάχυνση της πλοκής στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου μας διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα. Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν μου άρεσε ή ότι το βαρέθηκα. Αλλά σίγουρα δεν κατάφερε να μου δώσει την ίδια ευχαρίστηση μ' εκείνη που είχα νιώσει διαβάζοντας λίγα χρόνια πριν τον Κόμη Μοντεχρίστο - με 'ι' κι όχι με 'η'.