Τα ελιξίρια του Διαβόλου - E.T.A. Hoffmann

 

Γοτθικό μυθιστόρημα, μυθιστόρημα τρόμου, να μερικές λέξεις που θα συναντήσεις αναζητώντας κείμενα σχετικά μ' αυτό το βιβλίο. Του Διαβόλου, θα 'λεγα εγώ, έτσι απλά. Κλασική λογοτεχνία, επίσης. Μου άρεσε θα προσθέσω. Βαρέθηκα λίγο το ρομαντικό ύφος που το διέπει λόγω εποχής - τέλη 18ου αρχές 19ου αιώνα. Ειδικά σ' ό,τι είχε να κάνει με το θρησκευτικό κομμάτι, το καλό εναντίoν του κακού και αντίστροφα. Αλλά βαρέθηκα λίγο ενώ ευχαριστήθηκα πολύ το υπόλοιπο. Τον δυϊσμό του ήρωα, το ότι πολλές φορές μπλεκόταν ο σωσίας του με τον άλλον του εαυτό και δεν έβγαζες άκρη, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την εναλλαγή τόπων και προσώπων, τους υπόλοιπους χαρακτήρες, είτε με το μέρος του διαβόλου είτε εναντίον του, το χιούμορ, γιατί ναι υπήρχε και τέτοιο καθώς επίσης κι αυτή την αίσθηση που έχω πάντα όταν διαβάζω κλασική λογοτεχνία. Μια αίσθηση ποιότητας στη γραφή, την αφήγηση, τους διαλόγους, το ξετύλιγμα της πλοκής.

Όπου πλοκή σημειώστε: ο Μεδάρδος προέρχεται από μια οικογένεια όπου η αμαρτία έχει σημαδέψει τον πατέρα του. Γι αυτό θα μεγαλώσει σε ένα μοναστήρι όπου όμως κι εκεί δεν θα γλιτώσει από τους πειρασμούς και θα υποκύψει στη σαγήνη του Διαβόλου ικανοποιώντας τη δική του ματαιοδοξία. Ο Μεδάρδος θα πιει από ένα απαγορευμένο κρασί που βρίσκεται στο κελάρι του μοναστηριού και λίγο αργότερα θα ξεκινήσει μια απρόβλεπτη πορεία μέσα απ’ την τρέλα και το έγκλημα. Οπότε αφήστε κατά μέρος το προ ολίγων αράδων σχόλιο για τη βαρεμάρα - μπορώ να γίνω εκνευριστικά επιλεκτικός όταν διαβάζω - και πάρτε τα ελιξίρια ως ένα ακόμα βιβλίο για τις διακοπές σας. Όπου κι αν αυτές τις περάσετε γιατί δεν βλέπω και πολύ φως ...