Μαύρο Νερό - Μιχάλης Μακρόπουλος

Τελειώνει λοιπόν κι αυτή η χρονιά με ένα βιβλίο στο χέρι κι ένα άλλο, αυτό για το οποίο θα σας γράψω μερικές γραμμές, να έχει μόλις τελειώσει. Μια νουβέλα που θα μπορούσε να είχε διαβαστεί μέσα σ’ ένα απόγευμα, αλλά της οποίας η ανάγνωση, λόγω πολλών υποχρεώσεων, έμελλε να ολοκληρωθεί χθες το βράδυ. Συμβαίνει συχνά όταν ένα κείμενο είναι μικρής έκτασης να βιάζομαι να το τελειώσω, ενώ μόλις αυτό γίνει, επιστρέφω σε σημεία τα οποία μου είχαν αρέσει ιδιαίτερα για να τα ξαναδιαβάσω. Στο βιβλίο του Μακρόπουλου συνέβη το αντίθετο, δηλαδή, ξαναδιάβαζα επιτόπου τα κομμάτια που μου προκάλεσαν αναγνωστική απόλαυση. Και δυο και τρεις φορές. Κι αυτό γιατί υπάρχει μια θαυμαστή ισορροπία στη γραφή του. Η ιστορία ξετυλίγεται με αργό ρυθμό, την παρακολουθείς ενώ συναντάς ενσωματωμένα σ’ αυτήν, εκείνα τα σχεδόν ποιητικά σπαράγματα που δείχνουν την σκέψη, την αντίληψη αλλά και τη δεξιότητα του συγγραφέα. Τα τοπία της Ηπείρου, εγκαταλειμμένα χωριά, η μη αναστρέψιμη μόλυνση της περιοχής και η σχέση ενός πατέρα με το γιό του αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός τόσο όμορφα δουλεμένου κειμένου, τόσο συμπαγούς που δεν περισσεύει τίποτα. Λογοτεχνία με ‘Λ’ κεφάλαιο λοιπόν για να κλείσει το 2019 κι εσείς αν δεν το ’χετε διαβάσει θα σας το πρότεινα και για το 20. Καλή Χρονιά με Υγεία!