Η έρημος των Ταρτάρων - Dino Buzzati

Σε ένα σπίτι που μας έχουν καλέσει στέκομαι μπροστά από μια στοίβα βιβλία που περιμένουν υπομονετικά εδώ και καιρό, αν υποθέσω απ' το ύψος της, να τοποθετηθούν σε μια ξέχειλη βιβλιοθήκη που βρίσκεται λίγο πιο πίσω. Το πρώτο βιβλίο τυχαίνει να είναι ένα που έχουμε κάνει δώρο πρόσφατα σε ένα από τα μέλη της οικογενείας, το σηκώνω για να δω ποιο βρίσκεται από κάτω και είναι το μυθιστόρημα του Buzzati. Eκείνη την ώρα ετοιμαζόμασταν να φύγουμε και χωρίς να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα της στοίβας το πάιρνω και ρωτάω αν είναι διαβασμένο. Φαινόταν σαν να μην ήταν.

Μια εβδομάδα αργότερα, σχεδόν την ίδια ώρα που είχα φύγει από εκείνο το σπίτι με την Έρημο των Ταρτάρων γυρίζω συγκινημένος την τελευταία σελίδα. Άλλο ένα βιβλίο τελείωσε. Άλλο ένα; Όχι.

Ο Τζοβάνι Ντρόγκο μετατίθεται στο απομακρυσμένο οχυρό Μπαστιάνι όπου μοιάζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα και όλοι, στρατιώτες, αξιωματικοί, και λοιποί σαν να περιμένουν μια σύγκρουση με τον εχθρό που ποτέ δεν γίνεται. Διαβάζοντας το επίμετρο εντοπίζω αυτό που αρχικά μου είχε συμβεί και μένα όταν δηλαδή είχαν 'φύγει' οι πρώτες τριάντα σαράντα σελίδες. Πολλοί είχαν σπεύσει να πουν ότι θυμίζει Κάφκα. Η εντύπωση αυτή σε εμένα τουλάχιστον δεν παρέμεινε, αντίθετα διαλύθηκε ενώ καθώς προχωρούσα αναρωτιόμουν αν αυτή η αναμονή για να συμβεί κάτι θα μπορούσε να αποδοθεί πιο έντονα, πιο βαθιά, πιο συναισθηματικά αλλά και συνάμα με μια θαυμαστή οικονομία λόγου. Αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να καθυστερήσει την ολοκλήρωση του βιβλίου, να κλέψει χρόνο για να μείνει λίγο ακόμα μαζί μου πριν το αποχωριστώ.

Η Έρημος είναι ήδη ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μάλλον θα πρέπει να κάνω κι εγώ χώρο στη δική μου βιβλιοθήκη και να το αποκτήσω.