Η σκούπα και το σύστημα - David Foster Wallace

Σηκώνομαι στις τρεις τα ξημερώματα - αϋπνία. Μου ρχονται κάτι ιδέες σχετικά με ένα κείμενο που δουλεύω αυτή την περίοδο και μετά πιάνω τα τελειώματα της Σκούπας. Ένα βιβλίο για όλες τις ώρες, ένα μυθιστόρημα με χιούμορ, ένα κείμενο με μια συγκροτημένη αναρχία εν τέλει, εκτός από ένα σημείο που τράβηξε για αρκετές σελίδες και θα μπορούσε να λείπει: η ψυχανάλυση της Λινόρ και του Ρικ προς το τέλος - ένα γοητευτικό σύγγραμμα, μια πρώτη επαφή με τον Γουάλας που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και την έντονη επιθυμία να επανέλθω ή μάλλον να επανέλθει εκείνος μέσα από τα κείμενά του δριμύτερος.

Η ιστορία ξεκινάει με την εξαφάνιση της προγιαγιάς της Λινόρ μαζί με άλλους τρόφιμους από κάποιο γηροκομείο κι έπειτα μπλέκει την ίδια, τον εργοδότη της Ρικ με τον οποίο έχει σχέση, τον παπαγάλο της τον Βλαντ τον Παλουκωτή - εδώ γελάς πριν ακόμα μάθεις για τα κατορθώματά του - τον αδελφό της Λαβάς που μιλάει στο τεχνητό του πόδι μέσα στο οποίο φυλάει τα τσιγαριλίκια του,  ένα ψυχίατρο τον Τζέι και μερικά πρόσωπα ακόμα σε καταστάσεις που πολλές φορές φαντάζουν  εντελώς σουρεαλιστικές. Άκρως απολαυστικό στο μεγαλύτερο μέρος του και βέβαια όπως ήδη θα καταλάβατε του γούστου μου.