Διόρθωση - Thomas Bernhard

Κι έρχεται το μέσον του δεκάξι - ωραία παρεπιπτόντως ακούγεται αυτό το νούμερο - και λέω: ήρθε η ώρα του Μπέρνχαρντ. Πριν τις διακοπές, εκεί που τα παιδιά έχουν μόλις τελειώσει το σχολείο και με πιάνει μια χαρά και αναρωτιέμαι γιατί χαίρομαι αφού υπάρχει αυτό το πρόβλημα κι εκείνο και τ' άλλο, ναι, αλλά είναι καλοκαίρι, τελείωσα το γράψιμο, μόνο διάβασμα και στίψιμο για νέες ιδέες και μετά, όχι, δεν είμαι ικανοποιημένος απ' το πόνημά μου, ούτε απ' αυτό, ούτε απ' τη δουλειά μου, ανοίγω το Kindle, πρώτες σελίδες Μπέρνχαρντ. Παύση. Σβήνουν τα υπόλοιπα και ακολουθώ τον ήρωα, που γράφει για τον Roitheimer, που γράφει για τον Κώνο, αυτόν που έφτιαξε για την αδελφή του ενώ έμενε στη σοφίτα του Ηoeller, που ο ήρωας κι αυτός με τη σειρά του ήρθε στη σοφίτα του Hoeller, για να βάλει σε τάξη τα γραπτά του Roitheimer, αυτά που ο Roitheimer έγραφε για το Άλτενσαμ και τον Κώνο, και τη μητέρα του και τ' αδέλφια του και τον πατέρα του... Μέθυσα μια, μέθυσα δυο, πιέστικα, μέθυσα και πάλι, πιέστικα. Μέσα από τη μέθη και τη μαγεία και το ζοφο και την πίεση κουράστηκα να διαβάζω μα η κούραση ήταν απόλαυση, γιατί ήταν ο Μπέρνχαρντ.

Υπέροχος.

Μοναδικός.