Ερωτοτροπίες - Javier Marías

Τι; Ο Javier Marías σε σούπερ μάρκετ; Έχουμε ελπίδες ο/η περιφερόμενος/η με καλάθι γεμάτο βιομηχανοποιημένα αγαθά να σταματήσει στο σταντ με τις ευπώλητες κυρίες της (παρα)λογοτεχνίας και να επιλέξει αυτό το εξαιρετικό βιβλίο; Κι όμως, παρόλη την ειρωνεία που περιβάλλει το σχόλιο, ναι, πολύ θα ήθελα να τον αγόραζαν πολλοί κι ας καταλάβαινε ο καθένας ότι ήθελε. Ας έφτανε μέχρι το τέλος του πρώτου κεφαλαίου. Όφελος θα 'χε. Ή μήπως όχι; Μήπως είμαι ρομαντικός και το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι;

Το παιχνίδι του έρωτα θα το χάσει άραγε η María Dolz που βρίσκεται σε μια σχέση πάθους, τουλάχιστον από μέρους της, με τον Díaz-Varela που φέρεται να είναι αναμεμειγμένος στον φόνο του καλύτερου φίλου του; Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να φαίνεται σαν η υπόθεση ενός βιβλίου αστυνομικής λογοτεχνίας ή έστω μυστηρίου, αλλά όταν ένα τέτοιο κείμενο φέρει την υπογραφή του Marías - ναι, είμαι μεγάλος θαυμαστής του, δεν κρύβεται - μονάχα σε κάτι τέτοιο δεν θα έμοιαζε. 

Η φλύαρη με την καλή έννοια αναλυτικότητα που χαρακτηρίζει τον Ισπανό συγγραφέα είναι παρούσα - como no? - κι εδώ, με βιβλιοφιλικές παραβολές κι αναφορές - Μπαλζάκ, Δουμάς - στριφογυρίζοντας γύρω από τον έρωτα, στριφογυρίζοντας μέσα σ' αυτόν με την αρωγή του θανάτου που φοράει άλλοτε τη μάσκα του εγκλήματος κι άλλοτε αυτή της αρρώστιας.

Σε κάποιο σημείο με κούρασε. Αυτό έχει ξανασυμβεί σε βιβλίο του συγκεκριμένου. Απλά χρειάστηκε μια μικρή παύση μιας ημέρας κι έπειτα ξεκινώντας και πάλι την ανάγνωση απορούσα γιατί εν τέλει την είχα κάνει. Και να σκεφτεί κανείς ότι προς το τέλος δεν ήθελα - και πάλι όπως και στα άλλα τρία που έχω διαβάσει - να τελειώσει. Εμμ ... ναι, προτεινόμενο με πολλά αστέρια!