Οι Θεατρίνοι - Graham Greene

Αν έχετε προσέξει - λίγο απίθανο να μην το έχετε κάνει - τις τελευταίες μέρες ο καιρός έχει μια αστάθεια που εκδηλώνεται με απογευματινές ή βραδινές καταιγίδες, κατά τόπους ισχυρές όπως θα έλεγε και η ΕΜΥ. Στην Αϊτή, τη χώρα που ξετυλίγεται η ιστορία των Θεατρίνων αυτό συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. Οι καταιγίδες ξεσπάνε κάθε βράδυ γεμίζοντας με λάσπες τους κακοτράχαλους δρόμους του νησιού και οι φρουροί του αυταρχικού καθεστώτος μαζεύονται στα φυλάκια τους κάνοντας τη διέλευση για τον Μπράουν, τον ήρωα του Greene που έχει ερωτικά ραντεβού με την Μάρτα, τη γυναίκα του πρέσβη της Βενεζουέλας, πιο εύκολη. 

Ο Μπράουν επιστρέφει εν πλω στην Αϊτή ύστερα από ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη μαζί με τον ταγματάρχη Τζόουνς, μια φιγούρα που άλλοτε μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι απατεώνας κι άλλοτε επίδοξος ήρωας που θέλει να ανατρέψει το κατεστημένο, και το ζεύγος Σμιθ που ευελπιστεί ότι θα μεταλαμπαδεύσει την ιδέα της χορτοφαγείας(!) στους ντόπιους. Ο Μπράουν βρίσκει στην πισίνα του ξενοδοχείου του το πτώμα του υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας και ενώ παρενοχλείται από τους Τοντόν Μακούτ, τους μυστικούς αστυνομικούς που τρομοκρατούν τον λαό δεν φαίνεται να θέλει να αφιερωθεί στην ιδέα της επανάστασης, προτιμώντας ίσως να τοποθετεί στην πρώτη θέση την παράνομη σχέση του με την Μάρτα.

Το βιβλίο κατά κύριο λόγο ψυχαγωγεί. Είναι μια καλογραμμένη ατμοσφαιρική περιπέτεια που κυλάει γρήγορα - μια ένσταση είχα στην αρχή όπου έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται, ίσως επειδή μου έδινε την εντύπωση ενός ελαφρού αναγνώσματος - μια ιστορία που ξεγυμνώνει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά της εξουσίας στην Αϊτή που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι τέλους. 

"Οι Θεατρίνοι" έχουν προταθεί μεταξύ άλλων για το φετινό βραβείο μετάφρασης (Κλαίρη Παπαμιχαήλ).