Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης - Italo Calvino

Όταν ζήτησα απ’ τον Μαραμπού να μου γράψει ένα κείμενο για το μπλογκ είχα ήδη ξεκινήσει να διαβάζω το ‘Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης’. Λίγο πριν το τελειώσω φεύγει απ’ τη ζωή ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, μεταφραστής του έργου του. Σαν όλα να γύριζαν γύρω απ’ τον Καλβίνο.

Όπως οι ματριόσκες ανοίγει το βιβλίο. Μια ιστορία βρίσκεται μέσα σε μια άλλη κι έπειτα σε μια άλλη κι όλες συνδέονται εντός ή εκτός εισαγωγικών αλλά εν τέλει χωρίς, γιατί συνδέονται μέσα στο ιδιοφυές μυαλό του συγγραφέα. Είμαι εγώ που διαβάζω εκείνος που γράφει, απευθύνεται σε εμένα που διαβάζω, στον ίδιο που γράφει και στους ήρωες του, σε δεύτερο πρόσωπο, σε τρίτο.

Υπάρχουν στιγμές μοναδικές στην πορεία ενός συστηματικού αναγνώστη. Μπορεί να μου διαφεύγουν αρκετές στη δική μου, αλλά οι πιο σημαντικές έρχονται αμέσως στην επιφάνεια μόλις τις σκεφθώ. Μια: Κάφκα Δυο: Προυστ Τρεις: Φώκνερ Τέσσερις: Μπέρνχαρντ Πέντε: Καλβίνο (η σειρά είναι αυθαίρετη). Ναι, ο Καλβίνο χώνεται αμέσως εκεί ψηλά όχι για να συγκριθεί αλλά για να εμπλουτίσει με τον μοναδικό του τρόπο τις κορυφές της λογοτεχνίας.

Διαβάζω τον Ταξιδιώτη και θέλω να επιστρέψω στην πρώτη σελίδα και να ξαναξεκινήσω. Διαβάζω τον Καλβίνο και το μυαλό μου πάει κι έρχεται αναζητώντας φορές φορές ένα νόημα που ελευθερώνει τη σκέψη από γραμμικές πορείες μέχρι την τελευταία σελίδα.

Ένα ταξίδι έκανα σε δέκα νουβέλες που ξεκίνησαν αλλά δεν τελείωσαν. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από εμένα τον αναγνώτη κι εμένα τον συγγραφέα και τελειώνει σε εμένα. Ένα μωσαϊκό από λογοτεχνικές ιδέες που αναπτύσσεται με μαεστρία και χιούμορ, ένα ιδιοφυές σύμπλεγμα γραφής που θα μπορούσα να το περιγράψω μονάχα με μια λέξη: μαγεία

Υ.Γ. Το πορτραίτο του συγγραφέα έχει φιλοτεχνήσει ο Paolo Ventura