Η Κίτρινη Βροχή - Julio Llamazares

Ένα εγκαταλειμμένο χωριό στα Πυρηναία με τον τελευταίο κάτοικο να πασχίζει να επιβιώσει από τη φθορά που του επιβάλλει η φύση, οι μνήμες και τα φαντάσματα των αγαπημένων του προσώπων. Ο χειμώνας με το ατελείωτο χιόνι, η υγρασία που διαβρώνει τα σπίτια και τα καταστρέφει και η μοναξιά που βρίσκεται παντού συντροφεύουν τον Andrés de las Casas Sosas μέχρι την τελευταία του πνοή.

Οι κάτοικοι του Αinielle (υπαρκτή τοποθεσία) φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο, τα σπίτια τους σαπίζουν και διαλύονται και ο ήρωας παλεύει διαρκώς με τις παραισθήσεις, τα στοιχεία της φύσης και τον ίδιο του τον εαυτό. Η μόνη συντροφιά στον Γολγοθά του είναι η σκύλα του.

Είναι ένα βιβλίο βαθιά εσωτερικό που ίσως για κάποιους από εμάς που έχουμε μάθει να ζούμε σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο να φαντάζει ουτοπικό. Θα μπορούσε ο ήρωας να έχει φύγει κι αυτός με τη σειρά του αλλά επιλέγει να μην το κάνει. Δεν θέλει να το κάνει. Οι ρίζες του είναι σ' αυτό τον τόπο, ένα τόπο που όπως και στις μέρες μας πολλοί αναγκάζονται να αφήσουν γιατί δεν έχουν πια με τι να ασχοληθούν. Ή γιατί απλά δεν ενδιαφέρεται κανείς για να τους βοηθήσει να επιβιώσουν. Αυτό για μένα βέβαια είναι ένα απ' το στοιχεία της Κίτρινης Βροχής που δεν με απασχόλησε τόσο όσο η μοναχική φιγούρα του ήρωα, η οικογενειακή αποσύνθεση και η σκοτεινή πορεία προς τη λύτρωση.

Πολλές φορές ο Andrés αναρωτιέται αν ζει ή έχει πεθάνει, ο χρόνος έχει χάσει τα μαθηματικά του χαρακτηριστικά και μετριέται με τις εναλλαγές του φωτός και των εποχών, οι φιγούρες εμφανίζονται κι εξαφανίζονται ανασύροντας στην επιφάνεια ιστορίες απ' το παρελθόν.

Είναι ένα βιβλίο που με έβαλε στο δικό του κόσμο τόσο αισθαντικά που τρόμαξα να τον εγκαταλείψω μετά το τέλος του. Και ίσως να μην το έχω καταφέρει ακόμα ...