Συγγραφή ίσον τρέλα

Έπρεπε να βρω ένα (ακόμη) τρόπο να ξεφύγω. Από τι; Μα από την αδράνεια. Το γράψιμο είναι μια πολύ μοναχική διαδικασία. Επίσης προϋποθέτει για κάποιους (τους περισσότερους/ες ;) παρουσία κινήτρου για να κλείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο απέξω, να παρακάμψουμε τη ρουτίνα και να κάτσουμε σε μια καρέκλα, σκαμνί, όρθιοι, όπως τη βρίσκει τέλος πάντων κανείς και να ασχοληθούμε με τις ιδέες μας. Γιατί οι περισσότεροι από μας δεν ασχολούμαστε με τη συγγραφή επαγγελματικά. Μπορεί βέβαια και σε περίπτωση που κάτι τέτοιο να συνέβαινε, να εξακολουθούσαμε να αναζητούμε αυτό το κίνητρο που θα μας πειθαρχούσε σήμερα, ένα δεύτερο που θα έκανε το ίδιο αύριο, ένα τρίτο σε μια βδομάδα και ούτω κάθε εξής. Ή μήπως νομίζετε ότι θα ερχόταν κάποιος απ' το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον και θα μας πίεζε καλοπροαίρετα να συνεχίσουμε εκείνο το δράμα που είχαμε ξεκινήσει εδώ και ... μερικά χρόνια;

Όχι, εδώ υπάρχει μοναξιά που αν τύχει και σπάσει, αυτό θα γίνει κατόπιν εορτής. Τότε που ίσως βρεθεί ένας, δύο, τρεις που θα διαβάσουν αυτά που γράψαμε. Εκτός βέβαια απ' τον Ιδανικό Αναγνώστη (ξέρετε, κανένας γονιός, αδέρφια, κολλητή, κολλητός), αλλά αυτόν τον έχουμε συνήθως δεδομένο - τι τραβάνε κι αυτοί - και δεν θα μας κάνει εντύπωση η πολύτιμη παρόλα αυτά εκτίμησή του.

Οπότε το μυαλό καλείται να βρει κίνητρα, τρόπους για να διατηρούμε την επαφή ει δυνατόν σε καθημερινή βάση με το ‘άθλημα’. Όπως για παράδειγμα: μεταφέρεις το ωράριο. Μήπως να 'γραφα βράδυ αντί για πρωί; Μήπως απόγευμα αντί για βράδυ; Μετά το διάβασμα των παιδιών κι ενόσω παίζουν; Στο κρεβάτι αντί στο γραφείο, στην κουζίνα αντί στο μπαλκόνι (κομματάκι δύσκολο αυτές τις μέρες, αλλά μια πρόκληση από μόνο του βρε αδερφέ!). 

Η τελευταία μου λοιπόν έμπνευση είναι να γράφω παράλληλα κι άλλα κομμάτια από ιδέες που έχω σημειώσει για διηγήματα/μυθιστορήματα προκαλώντας ένα χάος την ώρα της συγγραφής αφού έχω συχνά ανοιχτά στο Word τρία διαφορετικά κείμενα. Όποτε λοιπόν κολλάω στο ένα, κάνω Alt Tab στο άλλο και μετά κλείνω και τα δύο και συνεχίζω το τρίτο. Περιμένω τη στιγμή που θα μπερδέψω ήρωες με καταστάσεις, πλοκές και θα τα διαγράψω όλα. Μέχρι τότε όμως ΔιΑσΚεΔάΖω. Δύσκολο πια να κλείσω τον υπολογιστή και να μην έχω κάτι ακόμα να γράψω σε ένα τουλάχιστον απ' τα τρία. Τι καταφέρνω εν τέλει μ' όλο αυτό τον χαμό; Η πίεση που πρέπει να ασκήσω στον εαυτό μου - διότι ναι, κυρίες και κύριοι, δίχως αυτή δεν λειτουργώ - για να γράψω δεν εξαφανίζεται δια μαγείας αλλά έχει μειωθεί στο ελάχιστο αφού ξέρω ότι σε ένα απ' τα τρία μου πνευματικά παιδιά θα δώσω σίγουρα σημασία απόψε ...