Οι γιοί της αράχνης - Neil Gaiman

Βρίσκομαι στην παραλία, καθισμένος σε μια αναπαυτική καρέκλα, στο τραπεζάκι δίπλα μου ένα παγωμένο ρούμι με λεμόνι και ‘Οι γιοί της αράχνης’ στα χέρια μου. Οι σελίδες κυλάνε ευχάριστα, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με αγωνία, χωρίς να με εμποδίζουν να ρίχνω και καμιά ματιά στο τι γίνεται γύρω μου. Ο ήλιος με τυφλώνει και όταν τα μάτια μου ανοίγουν και πάλι βρίσκομαι σε μια παλιά ξύλινη καρέκλα, σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, στο μπαλκόνι με υπόκρουση παιδικών φωνών. Έστω και έτσι ‘Οι γιοί της αράχνης’ του Neil Gaiman παραμένουν ένα καλοκαιρινό ανάγνωσμα από τη λογοτεχνία του φανταστικού, καλογραμμένο, όπου το πραγματικό γέρνει τη ζυγαριά τις περισσότερες φορές προς το μέρος του και το φανταστικό κάποιες φορές κουράζει. Συνήθως τα αστυνομικά και τα ‘φανταστικά’ είναι συνυφασμένα με πιο χαλαρές αναγνώσεις (σύμφωνοι, υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητα όταν διαβάζεις διαδοχικά βιβλία με πολύ μικρά διαλείμματα μέσα σε μια χρονιά.

Ο Χοντρο-Τσάρλι ανακαλύπτει με αφορμή το θάνατο του πατέρα του ένα εξωπραγματικό κόσμο μέσα απ’ τον οποίο ξεπηδάει ο αδερφός που ποτέ δεν είχε συναντήσει, ούτε καν για την ύπαρξη του γνώριζε. Ο Σπάιντερ θα του ανακατέψει την ήσυχη και προβλέψιμη ζωή του, διανθίζοντας την με αναπάντεχες καταστάσεις που θα εξελιχθούν σε μπελάδες των οποίων τη λύση θα κληθεί να βρει ο ίδιος. Το χιούμορ επικρατεί, οι λύσεις που δίνονται είναι ευρηματικές αλλά το αποτέλεσμα δεν με ενθουσίασε. Ευχάριστες ώρες με λίγο αντιηλιακό – απόγευμα γαρ – και λιγότερο ποτό, (μην γίνουμε και ντίρλα και μπερδέψουμε τον Χονρο-Τσάρλυ με τον υπέροχο Γκάτσμπυ …)