Επάγγελμα Συγγραφέας

(η σύντομη ομιλία μου στο σχολείο του γιού μου)

Όταν μου ζητήθηκε να πω δυο λόγια για το επάγγελμα του συγγραφέα, το μυαλό μου γέμισε με εικόνες από βιβλία που έχω διαβάσει, απ’ το πατρικό μου σπίτι, που ήταν γεμάτο με βιβλία, και από εμένα τον ίδιο, αγουροξυπνημένο, μπροστά από ένα υπολογιστή να γράφω. Παλιότερα πίστευα ότι το επάγγελμα του συγγραφέα χρειαζόταν ένα μονάχα στοιχείο. Την φαντασία. Όταν λοιπόν ανακάλυψα ότι την είχα, έκανα τις πρώτες συγγραφικές μου απόπειρες και μέσα από αυτές άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος της λογοτεχνίας για κάποιον που την βλέπει πια από την καρέκλα του συγγραφέα ήταν πολύ διαφορετικός. Πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο μ’ αυτήν.  Η συγγραφή, είναι ένα επάγγελμα και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, από όποιον θέλει να αποκαλεί τον εαυτό του συγγραφέα και να έχει ελπίδες να δημιουργήσει ένα έργο που θα έχει κάποια, έστω και μικρή αξία - μια σταγόνα στον ωκεανό των γραμμάτων.  Η συγγραφή απαιτεί ξενύχτια, πρωινά ξυπνήματα, αρκετό διάβασμα λογοτεχνικών και μη κειμένων, πολλές φορές και έρευνα ανάλογα με το τι θέλει να γράψει κανείς. Απαιτεί πολλή υπομονή και πολλή επιμονή. 

Αν όλα αυτά σας φαίνονται ήδη αρκετά και δύσκολα, μην πτοείσθε καθόλου. Γιατί το ταξίδι της λογοτεχνίας δεν έχει τέλος, είναι ίσως το πιο όμορφο και το πιο περιπετειώδες που θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε. Μέσα από τη δική σας γραφή μπορείτε να δημιουργήσετε πρόσωπα και πράγματα, να επισκεφθείτε όποια χώρα θέλετε, να φτιάξετε ιστορίες για κόσμους που ποτέ δεν υπήρξαν, να παίξετε με την τραγωδία και την κωμωδία. Γι αυτό όσα προβλήματα κι αν συναντήσετε μπροστά σας – και δεν θα είναι λίγα, πιστέψτε με – η ικανοποίηση που θα λαμβάνετε,  με λίγα πράγματα στην ζωή συγκρίνεται.

Σε μια άλλη χώρα ο συγγραφέας θα ξυπνούσε το πρωί και θα έγραφε χωρίς τίποτα να του αποσπά την προσοχή για τρεις ώρες. Το μεσημέρι θα έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα για φαγητό και μια μικρή βόλτα, και έπειτα θα επέστρεφε στο γραφείο του για να αφιερώσει δυο ώρες στο διάβασμα λογοτεχνικών ή άλλων κειμένων. Το απόγευμα θα διάβαζε αυτά που έγραφε το πρωί, θα έκανε μικροδιορθώσεις και θα συνέχιζε την συγγραφή μέχρι το βραδάκι. Ένας συγγραφέας χρειάζεται κανονικά γύρω στις επτά ώρες δουλειάς κάθε μέρα. Σχεδόν όσες και ένα απλός υπάλληλος. Αν αναρωτιέστε αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα του 2013, θα σας έλεγα ότι δεν θα ‘ναι πάνω από δέκα οι συγγραφείς που μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς δίχως να χρειάζεται να κάνουν και μια δεύτερη δουλειά. Οι περισσότεροι όπως και εγώ έχουν την συγγραφή σαν πάρεργο.  Μια δεύτερη δουλειά που θα ‘πρεπε να είναι πρώτη, και η οποία με τις καινούριες φορολογικές διατάξεις δεν μπορεί να προσφέρει σχεδόν τίποτα στον δημιουργό.

Ευτυχώς για την μακροημέρευση  του επαγγέλματος υπάρχει και το ίντερνετ, μέσα από το οποίο μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα κείμενα μας σε κάποια σελίδα, να δημιουργήσουμε ένα δικό μας ιστολόγιο ή αλλιώς μπλογκ, και να εκδώσουμε μόνοι μας τα διηγήματα ή και τα μυθιστορήματα μας. Και στο Διαδίκτυο βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αν κάποιος επιθυμεί να ξεφύγει απ’ την ανωνυμία και την αναγνώριση μόνο απ’ τα κοντινά του πρόσωπα, πρέπει να αφιερώσει και πάλι πολύ χρόνο αλλά και χρήμα. Εσείς που θέλετε να γίνεται συγγραφείς μπορείτε να ξεκινήσετε να γράφετε από τώρα,  φτιάχνοντας παραμύθια ή και αληθινές ιστορίες που σας έχει διηγηθεί η γιαγιά σας ή ο παππούς σας. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. Προσωπικά ήμουν πολύ κακός στην έκθεση αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να γράψω και να συνεχίσω να γράφω λογοτεχνικά κείμενα.

Ο Καζαντζάκης είχε πει: ‘Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε’ αφήστε λοιπόν για την ώρα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι θα πρέπει να ασχοληθείτε και με κάποιο άλλο επάγγελμα για να μπορέσετε να τα βγάλετε πέρα στο μέλλον, όταν θα έχετε πια φύγει απ’ το σχολείο, και Διαβάστε! Διαβάστε βιβλία. Θα δείτε ότι σιγά σιγά θα σας τυλίξει η μαγεία της λογοτεχνίας και δεν θα σας αφήσει ποτέ …