Ένα κάποιο τέλος -  Τζούλιαν Μπάρνς

Το βιβλίο αυτό έχει 210 σελίδες. Γιατί ξεκινάω από αυτό το νούμερο; Γιατί σε καμία περίπτωση δεν μου φάνηκε ότι θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Πολλές φορές πέφτει κανείς πάνω σε βιβλία 'τούβλα' όπως μας αρέσει να τα αποκαλούμε και αναρωτιέται τι θα γινόταν αν είχαν υποστεί μια καλή δίαιτα. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα δίχως να έχει τα χαρακτηριστικά που συνήθως έχουν τα βιβλία αυτά. Δηλαδή έντονη δράση ή/και ρηχό περιεχόμενο. Σε απορροφάει και τρέχεις προς το τέλος κάνοντας πολλά σύντομα διαλείμματα για να επεξεργαστείς τις σκέψεις του συγγραφέα. Το 'ένα κάποιο τέλος' θυμίζει Ροθ. Δεν προσπαθεί, αλλά θυμίζει. Και επειδή η σύγκριση γίνεται αναπόφευκτα, θα έλεγα ότι ναι, δεν έχει το ειδικό βάρος που συνήθως έχουν τα κείμενα του Αμερικανού συγγραφέα (δεν τα 'χω διαβάσει και όλα) αλλά αυτό είναι απλώς μια διαπίστωση και τίποτα παραπάνω. Ο Μπαρνς μπαίνει μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, τις μελετάει και τις ξεγυμνώνει σε βάθος χρόνου. Πολύ ενδιαφέρον και σαφώς προτεινόμενο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Τέσσερις φίλοι: ο Κόλιν, ο Άλεξ, ο Τόνι και ο Έιντριαν, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Σεξουαλικά καταπιεσμένοι, παθιασμένοι με τα βιβλία και τις ιδέες, περνούν την ερωτικά άνυδρη, άχαρη εφηβεία τους ανταλλάσσοντας αστεία, κάνοντας πλάκες, παραβγαίνοντας σε εξυπνακισμούς. Ο Έιντριαν ωστόσο διαφέρει: είναι ίσως λίγο πιο σοβαρός, πιο ώριμος από τους άλλους. Όταν η ζωή του θα πάρει την τραγική, τελική της στροφή, οι φίλοι θα σκορπίσουν, θα συνεχίσουν και θα προσπαθήσουν να ξεχάσουν.
Όμως το παρελθόν συχνά επιστρέφει, ζητώντας εξηγήσεις από το παρόν. Ο Τόνι, εξηντάρης πια, απολαμβάνει ήρεμα τις μικροχαρές της μοναχικής του καθημερινότητας, όταν ξαφνικά το αναπάντεχο κληροδότημα από ένα λησμονημένο πρόσωπο ανατρέπει τα πάντα. Προσπαθώντας να εξηγήσει το «γιατί» αυτής της διαθήκης, ο Τόνι έρχεται αντιμέτωπος με συνταρακτικές αλήθειες για τον ίδιο και για το παρελθόν του.