'Μαρίνα' Carlos Ruiz Zafón

'Μαρίνα'

Ο Θαφόν είναι παραμυθάς. Γράφει παραμύθια για μεγάλους. Ή μάλλον ‘κινηματογραφεί’ τις φανταστικές ιστορίες του που είναι γεμάτες από εικόνες της Βαρκελώνης ως επί το πλείστον μουντές, υπερβολικές, σχεδόν comic-ες. Η Μαρίνα είναι ένα βιβλίο - κυκλοφόρησε φέτος σαν καινούργιο ενώ είναι γραμμένο το 1999 - που δεν ξεφεύγει από όλα αυτά και παρόλο που τα έχω ξανασυναντήσει στα 2 επόμενα βιβλία του που είναι και καλύτερα, δεν με κούρασαν. Με ταξίδεψαν στο φανταστικό και μου έδειξαν για μια ακόμη φορά πως μπορεί ένας συγγραφέας να ακροβατεί μεταξύ ενός καλογραμμένου βιβλίου και ενός best seller. Προτείνω σε όποιον δεν έχει διαβάσει Θαφόν να πάει κατ’ ευθείαν στην ‘Σκιά του Ανέμου’ ή/και στο ‘Παιχνίδι του Αγγέλου’και να αφεθεί στην μαγεία τους …

Λίγα απ’ το οπισθόφυλλο :

«Η Μαρίνα μού είπε κάποτε πως θυμόμαστε μόνο αυτό που δε συνέβη ποτέ. Θα περνούσε μια αιωνιότητα προτού καταλάβω το νόημα αυτών των λέξεων.»

Έτσι ξεκινά την αφήγησή του, ο ήρωας του Θαφόν, ο Όσκαρ Ντράι, ο οποίος εγκατέλειψε την πόλη όπου γεννήθηκε σε μια μάταιη προσπάθεια να ξεφύγει από τις αναμνήσεις του, πιστεύοντας πως, αν απομακρυνόταν αρκετά, οι φωνές του παρελθόντος θα σώπαιναν για πάντα.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα επιστρέφει στη Βαρκελώνη για να ξορκίσει τα φαντάσματά του και να έρθει αντιμέτωπος με τη μνήμη του, τη μακάβρια περιπέτεια που στιγμάτισε τη νιότη του, τη φρίκη και την τρέλα που περιέβαλλαν.