Άγνωστες Λέξεις - Σοφία Αυγερινού

 

Έχω ως συνήθεια να μη διαβάζω ένα βιβλίο μετά από την παρουσίασή του. Αν δηλαδή έχω παρευρεθεί. Κι αυτό γιατί θέλω να μεσολαβήσει μια απόσταση έτσι ώστε να έχω εν πολλοίς ξεχάσει τι είχε ειπωθεί. Ξεκίνησα λοιπόν έπειτα από καιρό, τις 'Άγνωστες Λέξεις' της Σοφίας Αυγερινού με έναν μικρό φόβο. Όταν συμπαθώ και θαυμάζω κάποιον, τον έχω, μην τυχόν προκύψει κάτι που δεν θα μου αρέσει. Οπότε και μια και το τελείωσα αλλά και για να μην μακρηγορώ - καλά, δεν το συνηθίζω, ξέρω - έχω να πω ότι είναι υπέροχο, χωρίς να υπερβάλλω.

Η ηρωίδα της ιστορίας μας αφηγείται τη σχέση της με τον ξάδερφό της πλαισιωμένη απ' τους τυφλούς γονείς του. Πρόκειται για έναν άντρα που διανύει την πέμπτη δεκαετία της ζωής του έχοντας στις αποσκευές του ένα παιδικό τραύμα και μια προβληματική συμβίωση με τους γονείς του, οι οποίοι αν και τυφλοί είναι ζωγράφοι. Η ξαδέρφη του η οποία είναι μαία, επισκέπτεται κάθε Πέμπτη την οικογένεια προκειμένου να τους δει και να συγυρίσει το σπίτι. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις θα βρει κίτρινα χαρτάκια κολλημένα στο ψυγείο, ενώ πάνω τους θα υπάρχουν γραμμένες λέξεις, λέξεις που νομίζεις ότι έχουν γραφτεί επίτηδες λάθος.

Ξεκινάει λοιπόν ένα ταξίδι αναζήτησης του εκάστοτε αναγνώστη, αφού το γιατί και το πώς καλείται να το βρει εκείνος. Κι αυτή είναι η ομορφιά του κειμένου, η ελευθερία της σκέψης μέσα από τις σκέψεις και τις επισκέψεις της ηρωίδας.

Για κάποιο λόγο - ίσως επειδή η μουσική είναι μέρος του δικού μου 'είναι' και η ενασχόλησή μου μ' αυτήν παλιότερα μ' έχει επηρεάσει στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη συγγραφή - μου θυμίζει μια μουσική σύνθεση, εννοώ τη σφιχτή δομή της και τα κρυμμένα - που καθώς τα ακούς σου αποκαλύπτονται - σημεία που σε συγκινούν.

Οι 'Άγνωστες Λέξεις' είναι μια νουβέλα πολύ μεγαλύτερη απ' τις 95 σελίδες της. Ο μικρός μου φόβος λοιπόν όχι μόνο δεν επαληθεύτηκε αλλά μετατράπηκε σε αναγνωστική απόλαυση.

ΥΓ: Επειδή διαβάζω τώρα Φώκνερ και δε με βλέπω να ξεμπερδεύω εύκολα, Καλό Πάσχα!