Μολλόυ - Samuel Beckett

 

Δύσκολο να μιλήσεις για ένα βιβλίο που το ερωτεύεσαι. Μπορεί ο έρωτας να διαρκέσει όσο η ανάγνωσή του κι έπειτα να μείνει η αγάπη. Δε με νοιάζει. Ο Μολλόυ είναι από εκείνα τα βιβλία που σε κάνουν να απορείς: συμβαίνουν λίγα κι όμως δεν αποζητάς περισσότερα, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα κείμενο ζυγισμένο, φτιαγμένο με έναν τρόπο που ζηλεύεις ακόμα κι αν δεν γράφεις.

Έχεις την εντύπωση ότι ο Μπέκετ καθόταν ώρες ατελείωτες πάνω από ένα φύλλο χαρτί και διόρθωνε - όχι έτσι, αλλά αλλιώς, και βγάλε αυτή τη λέξη, βάλε την άλλη, σβήσε, γράφε - πετυχαίνοντας στο τέλος να μας δώσει ένα βιβλίο όπου δεν περισσεύει τίποτα κι όπου όλα βρίσκονται στη θέση τους. Θαυμαστή οικονομία λόγου, αριστοτεχνική σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Μολλόυ και του Μοράν που αν θέλετε είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, αν δεν θέλετε δε θα τα χαλάσουμε, ενδοσκόπηση στην ύπαρξη του ανθρώπου.

Η ιστορία ξεκινάει με τον Μολλόυ να αφηγείται ένα κομμάτι της ζωής του, την προσπάθεια του να πάει να επισκεφτεί τη μητέρα του. Αυτό είναι το πρώτο μέρος, στο δεύτερο ο Μοράν καλείται να βρει τον Μολλόυ, όντας ένας πράκτορας που ακολουθεί τις οδηγίες του Γκάμπερ, του αφεντικού του. Ξεκινάει κι αυτός με τη σειρά του μαζί με τον γιο του για να τον αναζητήσει.

Το βιβλίο είναι μαγικό, είναι μια ωδή στη συγγραφή, στη λογοτεχνία. Ναι, είναι ζοφερό, φορές φορές μελαγχολικό, μα θα βρείτε και χιούμορ! Είναι ένα σεμινάριο γραφής που μπορείτε να αγοράσετε με μερικά ευρώ. Απ' τα πιο ωραία βιβλία που διάβασα φέτος κι απ' τα καλύτερα έτσι όπως τα σκέφτομαι τώρα, των τελευταίων (πολλών) ετών.