Τέλος καλοκαιριού με 4 βιβλία

 

Είχα διαβάσει 'Τα απομνημονεύματα του Αδριανού' πριν από πολλά πολλά χρόνια και έκτοτε παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Βέβαια, πολλά χρόνια έχω να διαβάσω και οτιδήποτε της Γιουρσενάρ. Κι έτσι απροσδόκητα, εκεί όπου αγαπημένο οικογενειακό πρόσωπο έκανε ένα ξεσκαρτάρισμα σε παλιά βιβλία, ξεπήδησε 'ο Οβολός του Ονείρου'.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που έχει γραφτεί το 1934 κι έπειτα επανεκδοθεί το 1959, ύστερα από αναθεώρηση του κειμένου απ' την Γιουρσενάρ. Θα έλεγα πως διαβάζοντάς το, θυμήθηκα την δύναμη και την ποιότητα που έχει η γραφή της σ' ένα βιβλίο όπου οι ήρωες ζούνε κάτω από ένα φασιστικό καθεστώς τις προσωπικές τους ζοφερές ως επί το πλείστον ιστορίες. Κοινός συνδετικός κρίκος ένα κέρμα, δέκα λιρέτες, που περνάει απ' τον έναν ήρωα στον άλλον μέσα από τυχαία συναπαντήματα.

'Ο Οβολός του Ονείρου' δεν είναι απ' τα καλύτερα ίσως βιβλία της Γιουρσενάρ, κάπως άνισο μου φάνηκε, είναι όμως ένα έργο που θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος για να την γνωρίσει.

'Οι νύχτες στο Φλόρες' ξεκινούν με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, τον Άλντο και τη Ροσίτα, το οποίο έχει βγει στη σύνταξη και αποφασίζει να δουλέψει σε μια πιτσαρία, για να συμπληρώσει το πενιχρό του εισόδημα. Κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που παραδίδουν πίτσες σε σπίτια είναι δεκατεσσάρων και δεκαπέντε χρονών, παιδιά που καβάλανε ένα σκούτερ και τρέχουν δαιμονισμένα στους δρόμους της Αργεντινής παρανομώντας ασύστολα, το ζευγάρι αυτό παραδίδει τις παραγγελίες πεζή.

Η Αργεντινή  βρίσκεται κατά μεσής της μεγάλης οικονομικής κρίσης στις αρχές του 21ου αιώνα και η γειτονιά που ζει το ζευγάρι συνταράσσεται απ' την απαγωγή ενός παιδιού. Η διαφθορά χτυπάει κόκκινο ενώ οι ανατροπές στις 'νύχτες στο Φλόρες' έρχονται κάπως απότομα δίνοντάς μου την εντύπωση ότι υπάρχει μια βιασύνη, μια πρόθεση να τελειώσει η ιστορία γρήγορα αφήνοντας ίσως κάποια κενά. Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό στη νουβέλα του Άιρα.

'Ο Πάγος' είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που μου άρεσε πολύ. Στο ερεβώδες, στιγμές στιγμές ψυχαναγκαστικό βιβλίο της Καβάν ο ήρωας αναζητά εμμονικά την γυναίκα με την ονειρική μορφή, με την οποία είναι ερωτευμένος, σε μια Γη που σιγά σιγά παγώνει, καταστρέφεται, εξαιτίας ενός ακόμα πολέμου. Η γυναίκα είναι ουσιαστικά αιχμάλωτη ενός ισχυρού άντρα, ενός ηγέτη με τον οποίο ο ήρωας αποκτά μια περιέργη σχέση με στοιχεία φιλίας, φθόνου, θαυμασμού.

Οι περιγραφές της Καβάν μπλέκουν το φανταστικό με το πραγματικό, υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι αν ο ήρωας βιώνει ή φαντάζεται αυτά που του συμβαίνουν. Η αναζήτηση όμως συνεχίζεται, η πρόσβαση σε διάφορα μέρη δυσχεραίνεται από την πανταχού παρούσα κακοκαιρία και εσύ αναρωτιέσαι τι θα γίνει στο τέλος. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα. Ιδιαίτερο, σπουδαίο βιβλίο.

Και για το τέλος αφήνω τον 'Συνασπισμό ηλιθίων' για το οποίο όπως θα διαβάσετε στο εσώφυλλο - αν το διαβάσετε - ο συγγραφέας του αυτοκτόνησε. Επειδή δεν δέχτηκε να το εκδόσει κανένας εκδοτικός. Τι είναι όμως αυτό το μυθιστόρημα του Τουλ; Είναι ένα βιβλίο βουτηγμένο στο χιούμορ. Νομίζω πως είναι αδύνατον να το διαβάσει κάποιος και να μη γελάσει. Ο Ιγνάτιος Ράιλυ, ένας 30χρονος άντρας, παρθένος, υποχόνδριος, σνομπ, φιλόσοφος, λουφαδόρος, ζει μαζί με την ελαφρόμυαλη μητέρα του. Ο Ιγνάτιος ψάχνει δουλειά και τη βρίσκει αρχικά στην επιχείρηση Levy η οποία φτιάχνει παντελόνια. Εκεί θα αρχίσει να  κάνει αλλαγές στο γραφείο αλλά και να ξεσηκώνει τους εργάτες ενάντια στη διοίκηση δυναμιτίζοντας και τη δική του θέση.

Στο γραφείο υπάρχει η Τρέισυ μια ηλικιωμένη γυναίκα που θα έπρεπε να έχει πάρει ήδη σύνταξη και τα χει λίγο χαμένα, ο Γκόμεζ, ο διευθυντής του γραφείου ο οποίος βλέπει στο πρόσωπο του Ιγνάτιου τον ιδανικό υπάλληλο και πάει λέγοντας. Ο Ιγνάτιος διατηρεί επίσης επαφές με μια πρώην συμφοιτήτριά του, έναν πλατωνικό έρωτα που προσπαθεί να τον πείσει να αλλάξει μυαλά και να κάνει σεξ. Πίσω βέβαια από όλα αυτά διαφαίνεται η πρόθεση του Τουλ να διακωμωδήσει τη σύγχρονη κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο ως είδος. Ιλαροτραγικό και άκρως διασκεδαστικό.