Οι πρόγονοί μας - Italo Calvino

 

Τελευταία ανάρτηση για το 2022, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, μ' ένα βιβλίο του οποίου η ανάγνωση μου πρόσφερε ιδιαίτερη απόλαυση, δυστυχώς για σας κι ευτυχώς για μένα πάλι θα γράψω λίγα πόσο μάλλον σήμερα που το ρούμι είναι λίγα εκατοστά από το πληκτρολόγιό μου και οι μυρωδιές απ' αυτά που θα τσιμπολογήσω αναμένοντας το νέο έτος έχουν φτάσει ήδη στη μύτη μου. Το στόμα θα περιμένει λίγο ακόμα, μη μπουκωθώ και χάσω τον ειρμό ...

Τρεις ιστορίες, λοιπόν, που διαδραματίζονται σε περασμένους αιώνες, δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο με τρεις ήρωες που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η διαφορετικότητα. Ο υποκόμης Μεδάρδο μένει μισός έπειτα από το χτύπημα μιας μπάλας κανονιού, αλλάζει σαν άνθρωπος κι εμείς παρακολουθούμε τη συμπεριφορά του απέναντι στους υποτελείς της περιοχής που αφεντεύει, ο βαρόνος Κόζιμο σε ηλικία δώδεκα χρονών αρνείται να φάει τα σαλιγκάρια που του έχουν σερβίρει και ανεβαίνει στα δέντρα, στο κήπο του σπιτιού του, κι από κει ξεκινάει η ζωή του πάνω σ' αυτά ενώ καταφέρνει να μην ακουμπάει ποτέ στο έδαφος και τέλος στην τελευταία ιστορία θα συναντήσουμε έναν ιππότη με μια λευκή πανοπλία, τον Αντζιλούλφο, ο οποίος δεν υπάρχει. Όποιος σκύβει να δει μέσα στην πανοπλία δε βλέπει παρά μόνο σκοτάδι. Ο ιππότης είναι ένας παλαδίνος στην υπηρεσία του Καρλομάγνου του οποίου ο τίτλος αμφισβητείται και αναγκάζεται να αναζητήσει τις ρίζες του.

Το βιβλίο του Καλβίνο είναι γεμάτο χιούμορ, θυμίζει αρκετά σε κάποια σημεία παραμύθι, είναι γραμμένο μ' αυτή τη φαινομενικά απλή γραφή του συγγραφέα που όμως βάζει τον αναγνώστη άμεσα στη λογική του να αναζητήσει τι μπορεί να κρύβεται πίσω απ' την κάθε ιστορία.

Μην παραλείψετε να διαβάσετε και το σημείωμα του συγγραφέα, μετά όμως απ' την ανάγνωση του βιβλίου, όπου και θα ανακαλύψετε για ποιο λόγο έγραψε ό,τι έγραψε και πόσο τελικά απέχουν από αυτά που αντιληφθήκατε. Να το πάρετε, Καλβίνο, αφού.

Καλή χρονιά 2023 

Υ.Γ.: Και να μην το πάρετε δε με νοιάζει.