Zweig και Aub τον Οκτώβριο

 Πόσες φορές μου χει τύχει να βλέπω ένα βιβλίο που έχω σκοπό να αγοράσω και να το αναβάλλω και να το αναβάλλω και να το αναβάλλω ... Κι ίσως να μην το πάρω ποτέ; μπα, συνήθως προκύπτει, η στιγμή έρχεται εκεί που έχω άλλα στο μυαλό μου να πάρω - πάντα υπάρχουν άλλα! - και τελικά το αγοράζω και το διαβάζω μάλιστα αμέσως ενώ με περιμένουν κάμποσα στη βιβλιοθήκη 'προγραμματισμένα'.

Ο Zweig είναι Zweig. Αγαπημένος, η σκακιστική νουβέλα είναι απ' τα βιβλία που εύκολα μνημονεύω, κι άλλα του που έχω διαβάσει τ' αγαπώ, οπότε περίμενα ότι και ο Βιβλιομέντελος παρέα με την Αόρατη συλλογή θα μου γέμιζαν ένα απόγευμα με αναγνωστική απόλαυση. Και για να μην νομίζετε ότι αυτή η ανάρτηση κρύβει κάποια έκπληξη ... η ανάρτηση αυτή δεν κρύβει κάποια έκπληξη! Δυο νουβέλες ή δυο μεγάλα διηγήματα, πείτε τα όπως θέλετε δε θα πέσετε έξω, στα οποία: έχουμε τον Μέντελ, έναν παλαιοβιβλιοπώλη με απίστευτη μνήμη που περνάει τη ζωή του σ' ένα βιεννέζικο καφέ μακριά από τα εγκόσμια, τον οποίο επισκέπτεται ο αφηγητής και έναν τυφλό συλλέκτη με μια συλλογή από αυτόγραφα, χαρακτικά, οξυγραφίες, πουλημένη χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει τον οποίο επισκέπτεται ένας έμπορος.

Και στα δυο κείμενα διαφαίνεται ο κατήφορος της Ευρώπης και η ολοένα αυξανόμενη διαφθορά καθώς επίσης η υπέροχη συναισθηματικά φορτισμένη γραφή του Zweig.

Την ίδια αναγνωστική απόλαυση δεν εισέπραξα από τους 'Παραδειγματικούς φόνους' του ισπανού Max Aub. Θα έλεγα ότι κατά διαστήματα μόνο διασκέδασα με τις περιγραφές, εγκλήματα, αυτοκτονίες, επιτάφιοι, που σύμφωνα με τον συγγραφέα στηρίζονται σε πραγματικές μαρτυρίες οι περισσότερες των οποίων μου προκαλούσαν ελαφρά μειδιάματα (το μειδίαμα από μόνο του είναι ελαφρύ, σωστά;). Στη συγκεκριμένη έκδοση στα ισπανικά - ebook - (η αντίστοιχη στα ελληνικά είναι από τις εκδόσεις Άγρα) υπάρχει ωραία εικονογράφηση από τον αργεντινό κομίστα Liniers. Το βιβλίο είναι πολύ μικρό, θα τελειώσει κι αυτό σ' ένα απόγευμα αλλά υπάρχει η πιθανότητα όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση να μην το διαβάσετε 'με τη μία' αφού δεν υπάρχει πλοκή και η θεματολογία καταντάει βαρετή.