Η θεραπεία των αναμνήσεων - Χρήστος Αστερίου

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα ασχοληθώ με την ελληνική λογοτεχνία. Συνήθως λόγω περιορισμένων οικονομικών και μεγάλης αγάπης για τα κλασικά κείμενα η εγχώρια παραγωγή τίτλων περνάει μονάχα μπροστά απ’ την οθόνη μου. Η περιέργεια όμως υπάρχει και η διάθεση επίσης.

Μετά τη νουβέλα του Μακρόπουλου λοιπόν είχε έρθει η σειρά ενός από τα βιβλία που βρέθηκαν πέρσι στο προσκήνιο: Η θεραπεία των αναμνήσεων. Ξεκινώντας λοιπόν το βιβλίο, αισθάνθηκα απ’ τις πρώτες σελίδες ότι εδώ υπάρχει μια ιστορία που ξετυλίγεται με έναν τρόπο που σε κάνει να έχεις μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια. Λίγο μετά όμως αρχίζει να με ενοχλεί η εγγύτητα με την αμερικάνικη σύγχρονη λογοτεχνία, να μου φαίνεται κάπως στυλιζαρισμένη παρόλο που η ιστορία συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον. Οπότε συνεχίζω κι εγώ. Θέλω να δω πώς θα εξελιχθεί. Υπάρχουν καλογραμμένα κομμάτια με όμορφες σκέψεις και άλλα περισσότερα που σου θυμίζουν page turner. Kάπου αργότερα θα αρχίσω να δυσανασχετώ γιατί η εξέλιξη ίσως να μην είναι αυτή που περίμενα και τελικά θα πιέσω τον εαυτό μου μέχρι να βρεθεί στο τρίτο μέρος όπου και θα παρακολουθήσω πιο εύκολα και με σχετικό ενδιαφέρον την ολοκλήρωση.

Κάπως άνισο λοιπόν για τα δικά μου πάντα γούστα, αυτό το μυθιστόρημα του Αστερίου. Ο Φλεβάρης μας τελείωσε, η άνοιξη μας περιμένει και ο ιός μας πολιορκεί. Λέτε να αρχίσω τον Οδυσσέα;